ஐம்பெரும்காப்பியம் - சீவக சிந்தாமணி

ராதே கிருஷ்ணா 26-11-2011

ஐம்பெரும்காப்பியம் -  சீவக சிந்தாமணி

ஐம்பெரும் காப்பியம்

ஐம்பெரும் காப்பியம்

சிலப்பதிகாரம் மணிமேகலை சீவக சிந்தாமணி வளையாபதி குண்டலகேசி

Share



தினமலர் முதல் பக்கம்

கோயில் முதல் பக்கம்

சீவக சிந்தாமணி

காலத்தால் முதன்மையான சீவக சிந்தாமணிநவம்பர் 11,2011 சீவக சிந்தாமணி, சிலப்பதிகாரம், மணிமேகலை, வளையாபதி, குண்டலகேசி என்னும் ஐம்பெருங்காப்பியங்களுள் சீவக சிந்தாமணி காலத்தால் முதன்மையானதாகும். வடமொழியில் உள்ள சீவகன் கதைகள் ... மேலும் கடவுள் வாழ்த்துநவம்பர் 14,2011 சித்தர் வணக்கம் மூவா முதலா உலகம் ஒரு மூன்றும் ஏத்தத் தாவாத இன்பம் தலை ஆயது தன்னின் எய்தி ஓவாது நின்ற குணத்து ஒள் நிதிச் செல்வன் என்ப தேவாதி தேவன் அவன் சேவடி ... மேலும்

காலத்தால் முதன்மையான சீவக சிந்தாமணி

சீவக சிந்தாமணி, சிலப்பதிகாரம், மணிமேகலை, வளையாபதி, குண்டலகேசி என்னும் ஐம்பெருங்காப்பியங்களுள் சீவக சிந்தாமணி காலத்தால் முதன்மையானதாகும். வடமொழியில் உள்ள சீவகன் கதைகள் பலவற்றைப் பின்பற்றித் தமிழில் பாடப்பட்டது இந்நூல். சத்திர சூடாமணி, சத்ய சிந்தாமணி ஆகிய வடமொழி நூல்களை தழுவி இக்காப்பியம் எழுதப்பட்டது.இக்காப்பியத் தலைவன் பெயர் சீவகன் ஆகும். சிந்தாமணி என்பது தேவலோகத்தில் உள்ள ஒரு மணியாகும். அது கற்பகத்தரு மற்றும் காமதேனு போன்று கேட்டதைத் தரும் இயல்புடையதாகும். அதனால்தான் சீவகனுடைய கதையைக் கூறும் சிந்தாமணி போன்ற காப்பியம் என்ற பொருளில் இதற்குச் சீவக சிந்தாமணி எனப் பெயரிட்டார் இக்காப்பியத்தின் ஆசிரியர் திருத்தக்கதேவர். சீவக சிந்தாமணி மொத்தம் 3145 பாடல்களைக் கொண்டது. பதின்மூன்று இலம்பகங்களையுடையது. இலம்பகம் என்பதற்கு பேறு அல்லது மாலை என்பது பொருளாகும். அத்தியாயம் என்றும் சொல்லலாம். அதாவது உட்பிரிவுக்குத் திருத்தக்கத்தேவர் வைத்த பெயர் இலம்பகம் ஆகும். ஒவ்வொரு இலம்பகமும் காப்பிய பாட்டுடைத் தலைவன் சீவகன் அடைந்த ஒரு பேற்றை விளக்குகிறது. காந்தருவதத்தை, குணமாலை, பதுமை, கேமசரி, கனகமாலை, விமலை, சுரமஞ்சரி, இலக்கணை ஆகிய எட்டுப் பெண்களை இந்நூலின் கதாநாயகனானசீவகன் மணம் செய்து கொண்டான். அதனால், இதற்கு மணநூல் என்ற சிறப்புப்பெயரும் உண்டு. அறம், பொருள், இன்பம், வீடு ஆகிய வாழ்வில் அடைய வேண்டிய முக்கியப் பொருட்களைப் பற்றி இந்நூலில் சொல்லப்பட்டுள்ளது. எனவே இதை முடி பொருள் தொடர்நிலைச் செய்யுள் என்றும் சொல்வர். இக்காப்பியத்தை இயற்றிய திருத்தக்கதேவர் சமண முனிவராவார். இவர் திருத்தகு முனிவர் என்றும், திருத்தகு மகா முனிவர் என்றும் அழைக்கப் பெறுவார். இவர் சைன ஆசாரியர் சங்கங்களில் ஒன்றாகிய திரமிள சங்கத்து அருங்கலான்வயத்தைச் சேர்ந்தவர் என்பர். இவர் வாழ்ந்த காலமும் இடமும் தெளிவாகத் தெரியவில்லை என்றாலும், இவர் கி.பி. 2ஆம் நூற்றாண்டிற்கும் 7ஆம் நூற்றாண்டிற்கும் இடைப்பட்ட காலத்தைச் சேர்ந்தவராக இருக்கலாம் என வரலாற்று ஆய்வாளர்கள் கருதுகின்றனர். திருத்தக்கதேவர் சோழர் குடியில் பிறந்தவர். இளமையிலேயே கல்வி கேள்விகளில் சிறந்த விளங்கியவர். வடமொழிப் பயிற்சி மிக்கவர். காமம், பொய், கொலை, கள், சூதாடல் என்ற ஐவகைத் தீமையும் அகற்றியவர். சமணத் துறவியாக வாழ்ந்தவர். விருத்தமெனும் பாடல்களைக் கொண்டு பெருங்காப்பியம் பாடியவர்களில் இவர் முதன்மையானவர். ஒரு சமயம் திருத்தக்கதேவர் மதுரை சென்றிருந்தபோது, அங்கிருந்த புலவர்கள், சமண சமயத்தவர் துறவறம் பற்றிப் பாட இயலுமே ஒழிய அகப்பொருட் சுவை மிக்க இன்பத்துறைப் பாடல்களைப் பாட இயலாது என்று இகழ்ந்துரைத்தனர். இதனால் மனவருத்தமுற்றை இவர் தம் ஆசிரியரிடம் இதுபற்றி கூறினார். இவரின் திறமையை உலகுக்கு உணர்த்த விரும்பிய ஆசிரியர், அப்பொழுது குறுக்கே ஓடிய நரி ஒன்றைப் பற்றி ஒரு நூல் இயற்றுமாறு கூறினார். அப்போதே ஆசிரியர் போற்றும் வண்ணம், செல்வ நிலையாமை, யாக்கை நிலையாமை பற்றிக் கூறும் நரி விருத்தம் என்னும் அற்புதமான ஒரு சிறு நூலை இயற்றினார். திருத்தக்கதேவரின் கற்பனைத் திறனைக் கண்டு வியந்த ஆசிரியர் சீவகன் வரலாற்றை அகப்பொருள் சுவை மிளிர பெருங்காப்பியமாக பாடுமாறு கட்டளையிட்டார். அதோடு செம்பொன்வரைமேல் என்ற ஒரு பாடலை எழுதி அவரிடம் கொடுத்து, அதனையே கடவுள் வாழ்த்தாகக் கொண்டு நூலைத் தொடங்குமாறு கூறினார். ஆசிரியர் பாடிய அப்பாடலோடு திருத்தக்கதேவரும், மூவா முதலா எனத் தொடங்கும் சித்தரைத் துதிக்கும் பாடல் ஒன்றைப் பாடினார். ஆசிரியர் தாம் பாடிய பாடலைவிட தம் மாணவர் பாடிய பாடல் சிறப்பாக இருப்பது கண்டு, திருத்தக்கதேவரின் பாடலை முதலாகவும், தம் பாடலை இரண்டாவதாகவும் வைக்கும்படி கூறினார். அதனால் தான் இக்காப்பியத்தில் சித்தர் வணக்கம் முதலாவதாகவும், அருகர் வணக்கம் இரண்டாவதாகவும் உள்ளது. திருத்தக்க தேவர் இக்காப்பியத்தை எட்டே நாட்களில் பாடி அருளியதாகக் கூறுவர். பாண்டியன் அவையிலே திருத்தக்கதேவர் தமது நூலை அரங்கேற்றினார். காப்பியத்தின் நடை, அழகு, அமைப்பு, ஒன்பது சுவைகள் ஆகியவற்றைக் கண்டு புலவர்கள் பலர் வியந்து பாராட்டினர். ஆனால் சில அழுக்காறு கொண்ட புலவர்கள், இன்ப சுவை கொண்ட பாடல்களைப் பாட வேண்டுமாயின் இவருக்கு நல்ல முன் அனுபவம் இருந்திருக்க வேண்டும் என்று கூறினார்கள். இது கேட்ட திருத்தக்கதேவர் கையிலே நெருப்பை ஏந்தி தமது அகத் தூய்மையை அனைவரும் அறியச் செய்தார். கிரேக்க மொழியில் உள்ள இலியட், ஒடிசி காப்பியங்களுக்கு இணையானது, என வெளிநாட்டு தமிழ் ஆர்வலர் ஜி.யு.போப் இக்காப்பியத்தை பாராட்டியுள்ளார். தேம்பாவணி என்னும் காவியம் படைத்த வீரமாமுனிவர், இந்நூல் ஆசிரியர் திருத்தக்க தேவரை தமிழ்ப் புலவர்களில் தலைமை சான்றவர் என புகழ்ந்துள்ளார். இக் காப்பியத்திற்கு உரை எழுதியவர் நச்சினார்க்கினியர் என்னும் புலவர் ஆவார். பின்வந்த கம்பர் போன்ற பெரும் புலவர்களுக்குச் சீவக சிந்தாமணி கலங்கரை விளக்கமாகத் திகழ்ந்தது என்றால் மிகையாகாது.

Share



தினமலர் முதல் பக்கம்

கோயில் முதல் பக்கம்

கடவுள் வாழ்த்து

சித்தர் வணக்கம் மூவா முதலா உலகம் ஒரு மூன்றும் ஏத்தத் தாவாத இன்பம் தலை ஆயது தன்னின் எய்தி ஓவாது நின்ற குணத்து ஒள் நிதிச் செல்வன் என்ப தேவாதி தேவன் அவன் சேவடி சேர்தும் அன்றே.  1 அருகர் வணக்கம் செம்பொன் வரை மேல் பசும் பொன் எழுத்து இட்டதே போல் அம் பொன் பிதிர்வின் மறு ஆயிரத்து எட்டு அணிந்து வெம்பும் சுடரின் சுடரும் திருமூர்த்தி விண்ணோர் அம் பொன் முடி மேல் அடித்தாமரை சென்னி வைப்பாம்.  2 மாண்பமைந்த குழுவினருக்கு வணக்கம் பல் மாண் குணங்கட்கு இடனாய்ப் பகை நண்பொடு இல்லான் தொல் மாண்பு அமைந்த புனை நல்லறம் துன்னி நின்ற சொல் மாண்பு அமைந்த குழுவின் சரண் சென்று தொக்க நல் மாண்பு பெற்றேன் இது நாட்டுதல் மாண்பு பெற்றேன்.  3 அவை அடக்கம் கற்பால் உமிழ்ந்த மணியும் கழுவாது விட்டால் நற்பால் அழியும் நகை வெண்மதி போல் நிறைந்த சொற்பால் உமிழ்ந்த மறுவும் மதியால் கழூஉவிப் பொற்பா இழைத்துக் கொளல்பாலர் புலமை மிக்கார்.  4 முந்நீர்ப் பிறந்த பவழத்தொடு சங்கும் முத்தும் அந் நீர் உவர்க்கும் எனின் யார் அவை நீக்குகிற்பார் இந் நீர என் சொல் பழுது ஆயினும் கொள்ப அன்றே பொய்ந் நீர அல்லாப் பொருளால் விண் புகுதும் என்பார்.  5 பதிகம் மீன் ஏறு உயர்த்த கொடி வேந்தனை வென்ற பொற்பில் ஆனேறு அனையான் உளன் சீவகசாமி என்பான் வான் ஏற நீண்ட புகழான் சரிதம் தன்னைத் தேன் ஊற நின்று தெருண்டார் அவை செப்பல் உற்றேன்.  6 கோடாத செங்கோல் குளிர் வெண்குடைக் கோதை வெள்வேல் ஓடாத தானை உருமுக் குரல் ஓடை யானை வாடாத வென்றி மிகு சச்சந்தன் என்ப மன்னன் வீடாத கற்பின் அவன் தேவி விசயை என்பாள்.  7 சேந்து ஒத்து அலர்ந்த செழுந்தாமரை அன்ன வாள் கண் பூந்தொத்து அலர்ந்த பசும் பொன் கொடி அன்ன பொற்பின் ஏந்து ஒத்து அலர்ந்த முலையின் அமிர்து அன்ன சாயல் வேந்தற்கு அமுதாய் விளையாடுதற்கு ஏது வாமே.  8 கல்லார் மணிப் பூண் அவன் காமம் கனைந்து கன்றிச் சொல்லாறு கேளான் நனி சூழ்ச்சியில் தோற்ற வாறும் புல்லார் புகலப் பொறி மஞ்ஞையில் தேவி போகிச் செல் ஆறு இழுக்கிச் சுடுகாடு அவள் சேர்ந்த வாறும்,  9 நாள் உற்று நம்பி பிறந்தான் திசை பத்தும் நந்தத் தோள் உற்று ஓர் தெய்வம் துணையாய்த் துயர் தீர்த்த வாறும் கோள் உற்ற கோன் போல் அவன் கொண்டு வளர்த்த வாறும் வாள் உற்ற கண்ணாள் மகன் வாழ்க என நோற்ற வாறும்,  10 நெஞ்சம் புணையாக் கலை மாக் கடல் நீந்தி ஆங்கே வஞ்சம் மறவர் நிரை வள்ளல் விடுத்த வாறும் விஞ்சைக்கு இறைவன் மகள் வீணையில் தோற்ற வாறும் நஞ்சு உற்ற காம நனி நாகரில் துய்த்த வாறும்,  11 முந்நீர்ப் படு சங்கு அலற முரசு ஆர்ப்ப மூதூர்ச் செந்நீர்க் கடியின் விழவாட்டினுள் தேங்கொள் சுண்ணம் மைந்நீர் நெடுங்கண் இரு மங்கையர் தம்முள் மாறாய் இந்நீர்ப் படியேம் இவை தோற்றனம் என்ற வாறும்,  12 சுண்ணம் உடைந்து சுரமஞ்சரி சோர்ந்து தோழி வண்ணம் நெடுங் கண் குண மாலையை வைது மாறிப் புண் மேல் புடையில் புகைந்து ஆண் உரு யாதும் நோக்காள் கண் நோக்கு உடைந்து கடிமாடம் அடைந்த வாறும்,  13 பொன் துஞ்சு மார்பன் புனல் ஆட்டிடைப் புன்கண் எய்தி நின்று எஞ்சுகின்ற ஞமலிக்கு அமிர்து ஈந்த வாறும் அன்றைப் பகலே குண மாலையை அச்சுறுத்த வென்றிக் களிற்றை விரிதார் அவன் வென்ற வாறும்,  14 தேன் ஊறு தீம் சொல் குண மாலையைச் சேர்ந்த வாறும் கோன் ஊறு செய்வான் கருதிச் சிறை கொண்ட வாறும் வான் ஆறு இழிந்து மழை மின் என வந்த ஓர் தேவன் ஊன் நாறு ஒளத வேல் உரவோன் கொண்டு எழுந்த வாறும்,  15 தேங்காத மள்ளர் திரள் தோள் இணை சிக்க யாத்த பூங் கச்சு நீக்கிப் பொறி மாண்கலம் நல்ல சேர்த்தி நீங்காத காதல் உடையாய் நினைக்க என்று பின்னும் பாங்கு ஆய விஞ்சை பணித்து ஆங்கு விடுத்த வாறும்,  16 பைந் நாகப் பள்ளி மணி வண்ணனின் பாயல் கொண்டு கைந் நாகம் துஞ்சும் கமழ் காந்தள் அம் சாரல் போகி மைந் நாக வேலி மணி பல்லவ தேயம் நண்ணிக் கொய்ந் நாகச் சோலைக் கொடி அந் நகர் புக்க வாறும்,  17 அத்தம் அனைய களிற்று அந் நகர் மன்னன் மங்கை முத்தம் உரிஞ்சும் முகிழ் மென் முலை மின் அனாளைப் பைத்து அங்கு ஓர் நாகம் பனி மா மதி என்று தீண்டச் சித்தம் குழையற்க எனத் தீர்த்து அவள் சேர்ந்த வாறும்,  18 பொன் பூண் சுமந்த புணர் மெல் முலைக் கோடு போழ நல் பூங் கழலான் இரு திங்கள் நயந்த வாறும் கல் பாடு அழித்த கன மா மணித் தூண் செய் தோளான் வெற்பு ஊடு அறுத்து விரைவின் நெறிக் கொண்ட வாறும்.  19 தள்ளாத சும்மை மிகு தக்க நல் நாடு நண்ணி விள்ளா விழுச்சீர் வணிகன் மகள் வேல் கண் நோக்கம் உள் ஆவி வாட்ட உயிர் ஒன்று ஒத்து உறைந்த வாறும் கள் ஆவி நாறும் கமழ் கோதையின் போய வாறும், 20 இன்னீர் அமிர்து அன்னவள் கண் இணை மாரி கற்பப் பொன் ஊர் கழலான் பொழி மா மழைக் காடு போகி மின்னீர் வெள் வேலவன் மத்திம தேய மன்னன் கொன்னூர் கொடு வெம் சிலை கண்டு எதிர் கொண்ட வாறும்,  21 திண் தேர் அரசர் திறல் சிங்கங்கள் வில்லும் வாளும் கண்டு ஆங்கு உவந்து கடி பெய்து இவண் காத்தும் என்று கொண்டார் குடங்கை அளவே உள கண்ணினாளைப் புண் தாங்கு எரிவேல் இளையோற்குப் புணர்த்த வாறும்,  22 மதியம் கெடுத்த வய மீன் எனத் தம்பி மாழாந்து உதிதற்கு உரியாள் பணியால் உடன் ஆய வாறும் நிதியின் நெறியின் அவன் தோழர் நிரந்த வாறும் பதியின் அகன்று பயந்தாளைப் பணிந்த வாறும்,  23 கண் வாள் அறுக்கும் கமழ்தார் அவன் தாயொடு எண்ணி விண் வாள் அறுக்கும் நகர் வீதி புகுந்த வாறும் மண் மேல் விளக்காய் வரத்தில் பிறந்தாள் ஒர் கன்னிப் பெண் ஆர் அமிர்தின் பெரு வாரியுள் பட்ட வாறும்,  24 துஞ்சா மணிப் பூண் சுரமஞ்சரி என்னும் நாமத்து அம் சாயல் பூத்த அகிலார் துகிலாய் பொன் அல்குல் எஞ்சாத இன்பக் கொடி தாழ்த்ததும் பன்றி எய்து நஞ்சு ஊறும் வேலான் பகை நாம் அறக் கொன்ற வாறும்,  25 புண் தோய்த்து எடுத்த பொரு வேல் எனச் சேந்து நீண்ட கண் போன்ற மாமன் மகள் கண் மணிப் பாவை அன்ன பெண் பால் அமிர்தின் நலம் பெற்றதும், பொற்பச் செங்கோல் தண் பால் மதி தோய் குடை தண் நிழல் பாய வாறும்,  26 திறை மன்னர் உய்ப்பத் திரு நிற்பச் செங்கோல் நடப்பக் குறைவு இன்றிக் கொற்றம் உயரத் தெவ்வர் தேர் பணிய உறைகின்ற காலத்து அறம் கேட்டு உரும் உற்ற பாம்பின் அறிவன் அடிக் கீழ் அரசு அஞ்சித் துறந்த வாறும்,  27 கோணைக் களிற்றுக் கொடித் தேர் இவுளிக் கடல் சூழ் வாள் மொய்த்த தானை அவன் தம்பியும் தோழன் மாரும் பூண் மொய்த்த பொம்மல் முலையாரும் புலம் துறப்ப வீணைக் கிழவன் விருந்து ஆர் கதிச் சென்ற வாறும்,  28 தேன் வாய் உமிழ்ந்த அமிர்து உண்டவன் போன்று செல்வன் வான் வாய் வணக்கும் நலத்தார் முலை போகம் வேண்டான் ஏனோரும் ஏத்த அவன் எய்திய இன்ப வெள்ளம் ஈனோர்க்கு உரைப்பாம் பதிகத்துள் இயன்ற வாறே,  29 நாமகள் இலம்பகம் - நாட்டு வளம் நா வீற்று இருந்த புல மா மகளோடு நன் பொன் பூ வீற்று இருந்த திருமாமகள் புல்ல நாளும் பா வீற்று இருந்த கலை பார் அறச் சென்ற கேள்விக் கோ வீற்று இருந்த குடி நாட்டு அணி கூறல் உற்றேன்.  30 காய் மாண்ட தெங்கின் பழம் வீழக் கமுகின் நெற்றிப் பூ மாண்ட தீம் தேன் தொடை கீறி வருக்கை போழ்ந்து தேமாங் கனி சிதறி வாழைப் பழங்கள் சிந்தும் ஏமாங்கதம் என்று இசையால் திசை போயது உண்டே  31 இலங்கல் ஆழியினான் களிற்று ஈட்டம் போல் கலங்கு தெண் திரை மேய்ந்து கண மழை பொலம் கொள் கொன்றையினான் சடை போல் மின்னி விலங்கல் சேர்ந்து விண் ஏறி விட்டு ஆர்த்தவே  32 தேன் நிரைத்து உயர் மொய்வரைச் சென்னியின் மேல் நிரைத்து விசும்பு உற வெள்ளி வெண் கோல் நிரைத்தன போல் கொழுந் தாரைகள் வான் நிரைத்து மணந்து சொரிந்தவே  33 குழவி வெண் மதிக் கோடு உழக் கீண்டு தேன் முழவின் நின்று அதிர் மொய் வரைச் சென்னியின் இழியும் வெள் அருவித் திரள் யாவையும் குழுவின் மாடத் துகில் கொடி போன்றவே.  34 இலங்கு நீள் முடி இந்திரன் மார்பின் மேல் விலங்கி வீழ்ந்த முத்தாரமும் போன்றவை நலம் கொள் பொன்னொடு நல் மணி சிந்தலால் கலன் பெய் பேழை கவிழ்த்தவும் போன்றவே.  35 வள்ளல் கைத்தல மாந்தரின் மால்வரைக் கொள்ளை கொண்ட கொழு நிதிக் குப்பையை உள்ளம் இல்லவர்க்கு ஊர் தொறும் உய்த்து உராய் வெள்ளம் நாடு மடுத்து விரைந்ததே.  36 மையல் யானையின் மும் மதம் ஆர்ந்து தேன் ஐய பொன் அசும்பு ஆடி அளைந்து உராய்ச் செய்ய சந்தனம் தீம் பழம் ஆதியா நைய வாரி நடந்தது நன்று அரோ.  37 வீடு இல் பட்டினம் வௌவிய வேந்து எனக் காடு கையரிக் கொண்டு கவர்ந்து போய் மோடு கொள் புனல் மூரி நெடுங் கடல் நாடு முற்றியதோ என நண்ணிற்றே.  38 திரை பொரு கனை கடல் செல்வன் சென்னி மேல் நுரை எனும் மாலையை நுகரச் சூட்டுவான் சரை எனும் பெயர் உடைத் தடம் கொள் வெம் முலைக் குரை புனல் கன்னி கொண்டு இழிந்தது என்பவே.  39 பழம் கொள் தெங்கு இலை எனப் பரந்து பாய் புனல் வழங்க முன் இயற்றிய சுதை செய் வாய்த் தலை தழம் குரல் பம்பையில் சாற்றி நாடு எலாம் முழங்கு தீம் புனல் அகம் முரிய மொய்த்தவே.  40 வெலற்கு அரும் குஞ்சரம் வேட்டம் பட்டு எனத் தலைத் தலை அவர் கதம் தவிர்ப்பத் தாழ்ந்து போய்க் குலத் தலை மகளிர் தம் கற்பின் கோட்டகம் நிலைப் படா நிறைந்தன பிறவும் என்பவே.  41 கவ்வையும் கடும் புனல் ஒலியும் காப்பவர் செவ்வன் நூறு ஆயிரம் சிலைக்கும் பம்பையும் எவ் எலாத் திசைகளும் ஈண்டிக் காரொடு பவ்வம் நின்று இயம்புவது ஒத்த என்பவே.  42 மாமனும் மருகனும் போலும் அன்பின காமனும் சாமனும் கலந்த காட்சிய; பூமனும் அரிசிப் புல் ஆர்ந்த மோட்டின தாம் இனம் அமைந்து தம் தொழிலின் மிக்கவே.  43 நெறி மருப்பு எருமையின் ஒருத்தல் நீள் இனம் செறி மருப்பு ஏற்று இனம் சிலம்பப் பண்உறீஇப் பொறி வரி வராலினம் இரியப் புக்கு உடன் வெறி கமழ் கழனியுள் உழுநர் வெள்ளமே.  44 சேறு அமை செறுவினுள் செந்நெல் வால் முளை வீறொடு விளைக எனத் தொழுது வித்துவார்; நாறு இது பதம் எனப் பறித்து நாள் செய்வார்; கூறிய கடைசியர் குழாம் கொண்டு ஏகுவார்.  45 முலைத் தடம் சேதகம் பொறிப்ப மற்று அவர் குலைத்து உடன் பதித்தலின் குதித்த வாள் கயல் புலத்து இடைக் கவரி கன்று ஊட்டப் போந்த பால் நிலத்து இடைப் பாய்ந்து அவை பிறழும் நீரவே.  46 பால் சுவை அறிந்து அவை பழனத் தாமரை மேல் செலப் பாய்தலின் வெரீஇய வண்டு இனம் கோல் தொடி நுளைச்சியர் முத்தம் கோப்பவர் ஏற்றிய மாலைத் தேன் இரியப் பாய்ந்தவே.  47 இரிந்த தேன் குவளையின் நெற்றி தைவர முரிந்து போது அவிழ்ந்து கொங்கு உயிர்க்கும் முல்லையின் அரும்பு சேர்ந்து அணி ஞிமிறு ஆர்ப்ப வாய் பதம் விருந்து எதிர் கொண்ம் எனத் தழுவி வீழ்ந்தவே.  48 வள முடி நடுபவர் வரம்பு இல் கம்பலை இள மழை முழக்கு என மஞ்ஞை ஏங்கலின் அளமரு குயிலினம் அழுங்கிப் பூம் பொழில் உளம் மெலி மகளிரின் ஒடுங்கும் என்பவே.  49 வளைக் கையால் கடைசியர் மட்டு வாக்கலின் திளைத்தவர் பருகிய தேறல் தேங்குழிக் களிப்ப உண்டு இள அனம் கன்னி நாரையைத் திளைத்தலின் பெடை மயில் தெருட்டும் செம்மற்றே.  50 கண் எனக் குவளையும் கட்டல் ஓம்பினார் வண்ண வாள் முகம் என மரையின் உள் புகார் பண் எழுத்து இயல் படப் பரப்பி இட்டனர் தண் வயல் உழவர் தம் தன்மை இன்னதே.  51 நித்திலப் பந்துடன் ஈன்று பாதிரி ஒத்த பூ உடற்றிய நாவின் நாகினால் தத்து நீர் நாரை மேல் எறியத் தண் கடல் பைத்து எழு திரை எனப் பறவை ஆலுமே.  52 சொல் அரும் சூல் பசும் பாம்பின் தோற்றம் போல் மெல்லவே கரு இருந்து ஈன்று மேல் அலார் செல்வமே போல் தலை நிறுவித் தேர்ந்த நூல் கல்வி சேர் மாந்தரின் இறைஞ்சிக் காய்த்தவே.  53 மீன் கணின் அளவும் வெற்று இடங்கள் இன்மையால் தேன் கணக் கரும்பு இயல் காடும் செந் நெலின் வான் புகழ் களிறு மாய் கழனி ஆக்கமும் ஊன் கணார்க்கு உரைப்ப அரிது ஒல் என் சும்மைத்தே.  54 ஆய் பிழி விருத்து வண்டு அயிற்றி உண்டு தேன் வாய் பொழி குவளைகள் சூடி மள்ளர்கள் தேய் பிறை இரும்பு தம் வலக்கை சேர்த்தினர் ஆய் செந் நெல் அகன்ற காடு அரிகுற்றார்களே.  55 வலியுடைக் கைகளால் மலர்ந்த தாமரை மெலிவு எய்தக் குவளைகள் வாடக்கம் பலம் பொலிவு எய்தப் பூம் பொய்கை சிலம்பிப் பார்ப்பு எழ மலை பட அரிந்து கூன் குயம் கை மாற்றினார்.  56 வாளையின் இனம் தலை இரிய வண்டு அலர் தாள் உடைத் தாமரை கிழிய வண் சுமை கோள் உடை இளையவர் குழாம் கொண்டு ஏகலில் பாளை வாய் கமுகு இனம் பழங்கள் சிந்துமே.  57 சோர் புயல் முகில் தலை விலங்கித் தூ நிலம் மார்பு கொண்டு ஆர்ந்து அது நரல வண் சுளை ஆர்புறு பலாப் பழம் அழிந்த நீள் களம் போர்பினால் மலிந்து உடன் பொலிந்த நீரவே.  58 ஈடு சால் போர் பழித்து எருமைப் போத்தினால் மாடு உறத் தெளித்து வை களைந்து கால் உறீஇச் சேடு உறக் கூப்பிய செந்நெல் குப்பைகள் கோடு உயர் கொழும் பொனின் குன்றம் ஒத்தவே.  59 கரும்பு கண் உடைப்பவர் ஆலை தோறெலாம் விரும்பி வந்து அடைந்தவர் பருகி விஞ்சிய திருந்து சாறு அடுவுழிப் பிறந்த தீம் புகை பரந்து விண் புகுதலின் பருதி சேந்ததே.  60 கிணை நிலைப் பொருநர் தம் செல்லல் கீழ்ப் படப் பணை நிலையாய் செந்நெல் பகரும் பண்டியும் கணை நிலைக் கரும்பினில் கவரும் பண்டியும் மண நிலை மலர் பெய்து மறுகும் பண்டியும்.  61 மல்லல் அம் தெங்கு இள நீர் பெய் பண்டியும் மெல் இலைப் பண்டியும் கமுகின் மேதகு பல் பழுக்காய்க் குலை பெய்த பண்டியும் ஒல்கு தீம் பண்டம் பெய்து ஒழுகும் பண்டியும்.  62 கருங் கடல் வளம் தரக் கரையும் பண்டியும் நெருங்குபு முதிரையின் நிறைந்த பண்டியும் பெருங் கலிப் பண்டிகள் பிறவும் செற்றுபு திருந்தி எத் திசைகளும் செறிந்த என்பவே.  63 கிளி வளர் பூ மருது அணிந்து கேடு இலா வள வயல் வைகலும் இன்னது என்ப தேன் துளியொடு மதுத் துளி அறாத சோலை சூழ் ஒளி அமை இருக்கை ஊர் உரைக்க நின்றவே.  64 சேவல் அன்னம் தாமரையின் தோடு அவிழ்ந்த செவ்விப் பூக் காவில் கூடு எடுக்கிய கவ்விக் கொண்டு இருந்தன தாவில் பொன் விளக்கமாத் தண் குயில் முழவமாத் தூவி மஞ்ஞை நன் மணம் புகுத்தும் தும்பிக் கொம்பரோ.  65 கூடினார் கண் அம்மலர்க் குவளை அம் குழி இடை வாடு வள்ளை மேல் எலாம் வாளை ஏறப் பாய்வன பாடு சால் கயிற்றில் பாய்ந்து பல் கலன் ஒலிப்பப் போந்து ஆடு கூத்தி ஆடல் போன்ற நாரை காண்ப ஒத்தவே.  66 காவி அன்ன கண்ணினார் கயம் தலைக் குடைதலின் ஆவி அன்ன பூந்துகில் அணிந்த அல்குல் பல் கலை கோவை அற்று உதிர்ந்தன கொள்ளும் நீரர் இன்மையின் வாவி யாவும் பொன் அணிந்து வானம் பூத்தது ஒத்தவே.  67 பாசவல் இடிப்பவர் உலக்கை வாழைப் பல் பழம் ஆசினி வருக்கை மா தடிந்து தேம் கனி உதிர்த்து ஊசல் ஆடும் பைங் கமுகு தெங்கின் ஒண் பழம் பரீஇ வாசத் தாழை சண்பகத்தின் வான் மலர்கள் நக்குமே.  68 மன்றல் நாறு இலஞ்சி மேய்ந்து மா முலை சுரந்த பால் நின்ற தாரையால் நிலம் நனைப்ப ஏகி நீள் மனைக் கன்று அருத்தி மங்கையர் கலம் நிறை பொழிதர நின்ற மேதியால் பொலிந்த நீர மாட மாலையே.  69 வெள்ளிப் போழ் விலங்க வைத்து அனைய வாய் மணித் தலை கொள் பவளம் கோத்த அனைய கால குன்றிச் செங்கண ஒள் அகில் புகை திரண்டது ஒக்கும் மா மணிப் புறாக் கிள்ளையோடு பால் உணும் கேடு இல் பூவை பாடவே.  70 காடி உண்ட பூந் துகில் கழும ஊட்டும் பூம் புகை மாட மாலை மேல் நலார் மணிக் குழலின் மூழ்கலின் கோடு உயர்ந்த குன்றின் மேல் குழீஇய மஞ்ஞைதம் சிறகு ஆடும் மஞ்சினுள் விரித்து இருந்த வண்ணம் அன்னரே.  71 கண் உளார் நும் காதலர் ஒழிக காமம் ஈங்கு என உள் நிலாய வேட்கையால் ஊடினாரை ஆடவர் வண்ண மேகலைகளைப் பற்ற அற்று உதிர்ந்தன எண் இல் பொன் சுடு நெருப்பு உக்க முற்றம் ஒத்தவே.  72 கோட்டு இளந் தகர்களும் கொய் மலர தோன்றி போல் சூட்டு உடைய சேவலும் தோணிக் கோழி ஆதியா வேட்டவற்றின் ஊறு உளார் வெருளி மாந்தர் போர்க் கொளீஇக் காட்டி ஆர்க்கும் கௌவையும் கடியும் கௌவை கௌவையே.  73 இறு நுசுப்பின் அம் நலார் ஏந்து வள்ளத்து ஏந்திய நறவம் கொப்புளித்தலின் நாகு புன்னை பூத்தன சிறகர் வண்டு செவ்வழி பாட மாடத்து ஊடு எலாம் இறை கொள் வானின் மீன் என அரம்பை முலையின் இருந்தவே.  74 விலக்கு இல் சாலை யாவர்க்கும் வெப்பின் முப் பழச் சுனைத் தலைத் தணீர் மலர் அணிந்து சந்தனம் செய் பந்தரும் கொலைத் தலைய வேல் கணார் கூத்தும் அன்றி ஐம் பொறி நிலத் தலைய துப்பு எலாம் நிறை துளும்பும் ஊர்களே.  75 அடிசில் வைகல் ஆயிரம் அறப் புறமும் ஆயிரம் கொடி அனார் செய் கோலமும் வைகல் தோறும் ஆயிரம் மடிவு இல் கம்மியர்களோடு மங்கலமும் ஆயிரம் ஒடிவு இலை வேறு ஆயிரம் ஓம்புவாரின் ஓம்பவே.  76 நல்தவம் செய்வார்க்கு இடம் தவம் செய்வார்க்கும் அஃது இடம் நல் பொருள் செய்வார்க்கு இடம் பொருள் செய்வார்க்கும் அஃது இடம் பெற்ற இன்பம் விழைவிப்பான் விண் உவந்து வீழ்ந்து என மற்ற நாடு வட்டம் ஆக வைகும் மற்ற நாடு அரோ.  77 நகர் வளம் - புடை நகர் கண் வலைக் காமுகர் என்னும் மாபடுத்து ஒள் நிதித் தசை தழீஇ உடலம் விட்டிடும் பெண் வலைப் படாதவர் பீடின் ஓங்கிய அண்ணல் அம் கடிநகர் அமைதி செப்புவாம்.  78 விண்புகு வியன் சினை மெலியப் பூத்தன சண்பகத்து அணிமலர் குடைந்து தாது உக வண் சிறைக் குயிலொடு மயில்கண் மாறு கூஉய்க் கண் சிறைப் படுநிழல் காவு சூழ்ந்தவே.  79 கை புனை சாந்தமும் கடி செய் மாலையும் மெய் புனை சுண்ணமும் புகையும் மேவிய நெய்யொடு குங்குமம் நிறைந்த நாணினால் பொய்கைகள் பூம் படாம் போர்த்த போன்றவே.  80 கடி நலக் கரும்பொடு காய் நெல் கற்றையின் பிடி நலம் தழீஇ வரும் பெருங் கைக் குஞ்சரம் அடி நிலை இருப்பு எழு அமைந்த கல் மதில் புடை நிலை வாரிகள் பொலிந்த சூழ்ந்தவே.  81 சல சல மும் மதம் சொரியத் தம் தம்முள் கொலை மருப்பு இரட்டைகள் குளிப்பப் பாய்ந்து இரு மலை திளைப்பன என நாகம் ஆன்ற போர் குலவிய நிலைக்களம் கோலம் ஆர்ந்தவே.  82 முத்து உடை வெண் மருப்பு ஈர்ந்து மொய் கொளப் பத்தியில் குயிற்றிய மருங்கில் பல்வினைச் சித்திரக் கிம்புரி வைரம் சேர்த்துநர் ஒத்துஇயல் இடங்களும் ஒழுங்கு நீண்டவே.  83 ஓடு தேர்ச் சாரிகை உகு பொன் பூமியும் ஆடகம் ஆற்றும் தார்ப் புரவி வட்டமும் கேடக வாள் தொழில் இடமும் கேடு இலாக் கோடு வெம் சிலைத் தொழில் இடமும் கூடின்றே.  84 புடை நகர்த் தொழில் இடம் கடந்து புக்க பின் இடை நகர்ப் புறம் பணை இயம்பும் ஓசை ஓர் கடல் உடைந்தது எனக் கலந்தது அக் கடல் மடை அடைத்து அனையது அம் மாக்கள் ஈட்டமே.  85 சிந்துரப் பொடிகளும் செம் பொன் சுண்ணமும் சந்தன நீரோடு கலந்து தையலார் பந்தொடு சிவிறியில் சிதறப் பார் மிசை இந்திர வில் எனக் கிடந்த வீதியே  86 பாத்தரும் பசும் பொன்னின் மாடத்து உச்சி மேல் தூத் திரள் மணிக் குடம் நிரைத்துத் தோன்றுவ பூத்தன வேங்கை மேல் பொலிந்து கார் நினைந்து ஏத்தரும் மயில் குழாம் இருந்த போன்றவே.  87 நெடுங் கொடி நிழல் மதி நெற்றி தைவர உடம்பு வேர்த்து இன மழை உரறி நோக்கலின் நடுங்குபு நல் வரை மாடத்து உச்சியில் அடங்கி வீழ்ந்து அருவியின் அழுவ போன்றவே.  88 பொன் சிறு தேர் மிசைப் பைம் பொன் போதகம் நல் சிறார் ஊர்தலின் நங்கைமார் விரீஇ உற்றவர் கோழி மேல் எறிந்த ஒண் குழை மற்று அத் தேர் உருள் கொடா வளமை சான்றவே.  89 மாலையும் பசும் பொ(ன்)னும் மயங்கி வார் கணைக் கோல் எயும் குனி சிலை நுதலினாரொடு வேல் இயல் ஆடவர் விரவி விண்ணவர் ஆலயம் இது என ஐயம் செய்யுமே.  90 கல் சுணம் செய்த தோள் மைந்தர் காதலால் நல் சுணப் பட்டு உடை பற்ற நாணினால் பொன் சுணத்தால் விளக்கு அவிப்பப் பொங்கிய பொன் சுணம் புறம்பணை தவழும் பொற்பிற்றே.  91 நலத்தகு நானம் நின்று இடிக்கும் நல்லவர் உலக்கையால் உதிர்ந்தன தெங்கின் ஒண் பழம் நிலத்து அவை சொரிதலின் வெரீஇய மஞ்ஞை போய்க் கலத்து உயர் கூம்பின் மேல் ஆடும் கௌவைத்தே.  92 இட்ட எள் நிலம்படா வகையில் ஈண்டிய முட்டு இலா மூவறு பாடை மாக்களால் புள் பயில் பழு மரம் பொலிவிற்று ஆகிய மட்டு இலா வள நகர் வண்ணம் இன்னதே.  93 அகழியின் தோற்றம் தங்கு ஒளி நித்திலத் தாமம் சூடிய வெம் களி இள முலை வேல் கண் மாதரார் பைங்கிளி முன்கை மேல் கொண்டு பார்ப்பு எனும் கொங்கு அலர் தாமரைக் கிடங்கு கூறுவாம்.  94 கோள் சுறா இனத்தொடு முதலைக் குப்பைகள் ஆள் பெறா திரிதர அஞ்சிப் பாய்வன மோட்டு இறா பனிக் கிடங்கு உழக்க மொய்த்து எழுந்து ஈட்டறாப் புள் இனம் இரற்றும் என்பவே.  95 சிறை அனப் பெடையினோடு ஊடிச் சேவல் போய் அறு பத வண்டு இனம் ஆர்ப்பத் தாமரை உறைவது குழுவின் நீங்கி யோகொடு கறை அற முயல்வது ஓர் கடவுள் ஒத்ததே.  96 அரும் பொனும் வெள்ளியும் மணியும் அல்லது கருங் கலம் தோய்விலாக் காமர் பூந் துறை குரும்பை மென் முலையின் மேல் குலாய குங்குமம் விருந்து செய்திட வெறி மேனி சேந்ததே.  97 பட்டவர்த் தப்பலின் பரவை ஏந்து அல்குல் அட்டு ஒளி அரத்தம்வாய்க் கணிகை அல்லது மட்டு உடை மண மகள் மலர்ந்த போதினால் கட்டு உடைக் காவலின் காமர் கன்னியே.  98 நிரை கதிர் நித்திலம் கோத்து வைத்த போல் விரை கமழ் கமுகின் மேல் விரிந்த பாளையும் குரை மதுக் குவளைகள் கிடங்கில் பூத்தவும் உரையின் ஓர் ஓசனை உலாவி நாறுமே.  99 மதிலின் தோற்றம் தாய் முலை தழுவிய குழவி போலவும் மா மலை தழுவிய மஞ்சு போலவும் ஆய் முகில் தழீஇ அசும்பு அறாத நெற்றிய சேய் உயர் மதில் வகை செப்புகின்றதே.  100 மாற்றவர் மறப் படை மலைந்து மதில் பற்றின் நூற்றுவரைக் கொல்லியொடு நூக்கி எறி பொறியும் தோற்றம் உறு பேய் களிறு துற்று பெரும் பாம்பும் கூற்றம் அன கழுகு தொடர் குந்தமொடு கோண்மா  101 வில் பொறிகள் வெய்ய விடு குதிரை தொடர் அயில் வாள் கல் பொறிகள் பாவை அனம் மாடம் அடு செந் தீக் கொல் புனை செய் கொள்ளி பெருங் கொக்கு எழில் செய் கூகை நல் தலைகள் திருக்கும் வலி நெருக்கும் மர நிலையே  102 செம்பு உருகு வெம் களிகள் உமிழ்வ திரிந்து எங்கும் வெம்பு உருகு வட்டு உமிழ்வ வெந் நெய் முகத்து உமிழ்வ அம்பு உமிழ்வ வேல் உமிழ்வ கல் உமிழ்வ ஆகித் தம் புலங்களால் யவனர் தாள் படுத்த பொறியே.  103 கரும் பொன் இயல் பன்றி கத நாகம் விடு சகடம் குரங்கு பொரு தகரினொடு கூர்ந்து அரிவ நுண்நூல் பரந்த பசும் பொன் கொடி பதாகையொடு கொழிக்கும் திருந்து மதி தெவ்வர் தலை பனிப்பத் திருந்தின்றே  104 வயிர வரை கண் விழிப்ப போன்று மழை உகளும் வயிர மணித் தாழ்க் கதவு வாயில் முகம் ஆக வயிரம் அணி ஞாயில் முலை வான் பொன் கொடிக் கூந்தல் வயிரக் கிடங்கு ஆடை மதில் கன்னியது கவினே  105 அகநகர்த் தோற்றம் செம் பொன் மழை போன்று அடிதொறு ஆயிரங்கள் சிந்திப் பைம் பொன் விளை தீவில் நிதி தடிந்து பலர்க்கு ஆர்த்தி அம் பொன் நிலத்து ஏகு குடி அக நகரம் அது தான் உம்பர் உலகு ஒப்பது அதன் தன்மை சிறிது உரைப்பாம்  106 பரத்தையர் சேரியின் தோற்றம் துப்பு உறழ் தொண்டைச் செவ்வாய்த் தோழியர் காமத் தூதின் ஒப்ப ஒன்று ஆதி ஆக ஆயிரத்தோர் எட்டு ஈறாச் செப்பித் தம் செம்பொன் அல்குல் நலம் வரைவின்றி விற்கும் உப்பு அமை காமத் துப்பின் அவர் இடம் உரைத்தும் அன்றே  107 குங்குமம் மெழுகிச் சார்பும் திண்ணையும் குயிற்றி உள்ளால் தங்கும் மென் சாந்தத்தோடு தாமமும் தாழ நாற்றி எங்கும் நல் சுவர்கள் தோறும் நாடகம் எழுதி ஏற்பப் பொங்கு மென் மலர் பெய் சேக்கை பொலிந்து விண் புகற்சி உண்டே  108 தூசு சூழ் பரவை அல்குல் சுமக்கலாது என்ன வீழ்த்த காசு சூழ் கோவை முத்தம் கதிர் முலை திமிர்ந்த சாந்தம் வாச நல் பொடிகள் மாலை வண்டு உண வீழ்ந்த முற்றம் ஆசைப் பட்டு அரசு வைக அருங் கடி கமழும் அன்றே  109 அம் சிலம்பு ஒலியோடு அல்குல் கலை ஒலி அணிந்த முன்கைப் பஞ்சி மெல் விரலில் பாணி பண் ஒலி பவழச் செவ்வாய் அஞ்சி நேர்ந்து உயிர்க்கும் தேன் சேர் குழல் ஒலி முழவின் ஓசை துஞ்சல் இல் ஓசை தம்மால் துறக்கமும் நிகர்க்க லாதே  110 தேன் உலாம் மதுச் செய் கோதை தேம் புகை கமழ ஊட்ட வான் உலாம் சுடர்கண் மூடி மா நகர் இரவு செய்யப் பால் நிலாச் சொரிந்து நல்லார் அணிகலம் பகலைச் செய்ய வேனிலான் விழைந்த சேரி மேல் உலகு அனையது ஒன்றே  111 கடை வீதிகள் இட்ட நூல் வழாமை ஓடி யோசனை எல்லை நீண்டு மட்டுவார் மாலை வேய்ந்து சதுக்கங்கள் மலிந்த சும்மைப் பட்டமும் பசும் பொன் பூணும் பரந்து ஒளி நிழற்றும் தீம் தேன் அட்டும் தார் அணிந்த மார்பர் ஆவணம் விளக்கல் உற்றேன்.  112 மணி புனை செம் பொன் கொட்டை வம்பு அணி முத்த மாலைக் கணி புனை பவழத் திண் காழ் கம்பலக் கிடுகின் ஊன்றி அணி நிலம் மெழுகிச் சாந்தின் அகில் புகைத்து அம் பொன் போதில் திணி நிலம் அணிந்து தேம் கொள் ஐயவி சிதறினாரே.  113 பொன் சொரி கதவு தாழில் திறந்து பொன் யவனப் பேழை மின் சொரி மணியும் முத்தும் வயிரமும் குவித்துப் பின்னும் மன் பெரும் பவழக் குப்பை வால் அணிகலம் செய் குப்பை நண் பகல் இரவு செய்யும் நன் கலம் கூப்பினாரே.  114 விழுக் கலம் சொரியச் சிந்தி வீழ்ந்தவை எடுத்துக் கொள்ளா ஒழுக்கினர் அவர்கள் செல்வம் உரைப்பரிது ஒழிக வேண்டா பழக் குலைக் கமுகும் தெங்கும் வாழையும் பசும் பொன்னாலும் எழில் பொலி மணியினாலும் கடை தொறும் இயற்றினாரே.  115 மூசு தேன் இறாலின் மூச மொய் திரை இயம்பி யாங்கும் ஓசை என்று உணரின் அல்லால் எழுத்து மெய் உணர்த்தல் ஆகாப் பூசு சாந்து ஒருவர் பூசிற்று எழுவர் தம் அகலம் பூசி மா சனம் இடம் பெறாது வண் கடை மலிந்தது அன்றே.  116 மெய்யணி பசும் பொன் சுண்ணம் மேதகு நான நீரின் ஐது பட்டு ஒழுகி யானை அழிமதம் கலந்து சேறாய்ச் செய் அணி கலன்கள் சிந்தி மாலையும் மதுவும் மல்கி வெய்து அடி இடுதற்கு ஆகா வீதிகள் விளம்பல் உற்றேன்.  117 தெருக்களின் தோற்றம் முழவு அணி முது நகர் முரசொடு வளை விம விழவு அணி மகளிர் தம் விரை கமழ் இள முலை இழை அணி ஒளி இள வெயில் செய விடு புகை மழை என மறையின பொலிவினது ஒருபால்.  118 குடையொடு குடை பல களிறொடு நெரி தர உடை கடல் ஒலியினொடு உறுவார் பலி செல முடியொடு முடியுற மிடைதலின் விடு சுடர் கொடியுடை மழை மினின் குலவியது ஒரு பால்.  119 பூத்தலை வாரணப் போர்த் தொழில் இளையவர் நாத் தலை மடி விளிக் கூத்தொடு குயில் தரக் காய்த்துறு தமனியத் துகளொடு கடிகமழ் பூத்துகள் கழுமிய பொலிவினது ஒரு பால்.  120 மைந்தரோடு ஊடிய மகளிரை இளையவர் அம் துகில் பற்றலின் காசரிந்து அணி கிளர் சுந்தர நிலமிசைச் சொரிதலின் மின் அணிந்து இந்திர திருவிலின் எழிலினது ஒருபால்.  121 வளை அறுத்து அனையன வால் அரி அமை பதம் அளவு அறு நறு நெய்யொடு கறி அமை துவை விளைவு அமை தயிரொடு மிசை குவிர் விரையுமின் உள அணி கலம் எனும் உரையினது ஒருபால்.  122 வரை நிரை அருவியின் மதம் மிசை சொரிவன புரை நிரை களிறொடு புனை மணி இயல் தேர் விரை நிரை இவுளியொடு இளையவர் விரவுபு குரை நிரை குளிர் புனல் ஆற்றினது ஒருபால்.  123 வரி வளை அரவமும் மணி முழவு அரவமும் அரி வளர் கண்ணியர் அணிகல அரவமும் புரி வளர் குழலொடு பொலி மலி கவினிய திரு விழை கடி மனை திறவிதின் மொழிவாம்.  124 தெருக்களிலுள்ள மனைகளைப் பற்றிக் கூறுதல் பாவை அன்னவர் பந்து புடைத்தலில் தூவி அன்னம் வெரீஇத் துணை என்று போய்க் கோவை நித்தில மாடக் குழாம் மிசை மேவி வெண் மதி தன்னொடு இருக்குமே.  125 திருவ நீள் நகர்ச் செம் பொனின் நீடிய உருவ ஒண்கொடி ஊழின் நுடங்குவ பரவை வெம் கதிர்ச் செல்வன பன்மயிர்ப் புரவி பொங்கு அழல் ஆற்றுவ போன்றவே.  126 இழை கொள் வெம் முலை ஈரம் உலர்த்துவார் விழைய ஊட்டிய மேதகு தீம் புகை குழை கொள் வாண் முகம் சூழ் குளிர் அம் கதிர் மழையுள் மா மதி போன்ம் எனத் தோன்றுமே.  127 செம் பொன் கண்ணி சிறார் களைந்திட்டவும் அம் பொன் மாலை அவிழ்ந்து உடன் வீழ்ந்தவும் தம் பொன் மேனி திமிர்ந்த தண் சாந்தமும் வம்பு உண் கோதையர் மாற்றும் அயல் அரோ 128 வேரிஇன் மெழுக்கு ஆர்ந்த மென் பூ நிலத்து ஆரி ஆக அம் சாந்தம் தளித்தபின் வாரி நித்திலம் வைப்ப பொன் பூவொடு சேரி தோறு இது செல்வத்து இயற்கையே.  129 கருனை வாசமும் கார் இருள் கூந்தலார் அருமை சான்ற அகில் புகை வாசமும் செருமிச் சேர்ந்து கண்ணீர் வரத் தேம் பொழில் உரிமை கொண்டன ஒண்புறவு என்பவே.  130 நறையும் நானமும் நாறும் நறும் புகை விறகின் வெள்ளி அடுப்பின் அம் பொன் கலம் நிறைய ஆக்கிய நெய் பயில் இன் அமுது உறையும் மாந்தர் விருந்தொடும் உண்பவே.  131 பாளை மென் கமுகின் பழம் மெல் இலை நீள் வெண் மாடத்து நின்று கொண்டு அம்நலார் ஆளிய மொய்ம்பர்க்கு அளித்து அணி சண்பகம் நாள் செய் மாலை நகை முடிப் பெய்பவே.  132 எழுது வாள் நெடும் கண் இணை அம் நலார் மெழுகு குங்கும மார்பு இடை வெம் முலை உழுது கோதையும் சாந்தும் உவந்து அவை முழுதும் வித்தி விளைப்பர் திளைப்பவே.  133 குஞ்சி மேல் அனிச்ச மலர் கூட்டு உணும் அஞ்சில் ஓதியர் அம் மலர்ச் சீறடி மஞ்சு தோய் மணி மாடத்து மல்கு பூம் பஞ்சி மேலும் பனிக்கும் பனிக்குமே.  134 தூமமே கமழும் துகில் சேக்கை மேல் காமமே நுகர்வார் தம் காதலால் யாமமும் பகலும் அறியாமையால் பூமி மா நகர் பொன் உலகு ஒத்ததே.  135 அரவு கான்றிட்ட அம்கதிர் மா மணி உரவு நீர் முத்தும் உள் உறுத்து உள்ளன இரவல் மாந்தர்க்கும் இன்னவை ஈவது ஓர் புரவு பூண்டனர் பொன் நகர் மாந்தரே.  136 முல்லை அம் குழலார் முலைச் செல்வமும் மல்லல் மா நகர்ச் செல்வமும் வார் கழல் செல்வர் செல்வமும் காணிய என்பர் போல் எல்லியும் இமையார் இமையாததே.  137 முழவும் சங்கமும் முன்றில் முழங்குவ விழவும் வேள்வும் விடுத்தல் ஒன்று இன்மையால் புகழலாம் படித்து அன்று இது பொன்னகர் அகழ்தல் மாக் கடல் அன்னது ஓர் சும்மைத்தே.  138 திங்கள் முக்குடையான் திரு மாநகர் எங்கும் எங்கும் இடம் தொறும் உண்மையால் அம் கண் மா நகர்க்கு ஆக்கம் அறாதது ஓர் சங்க நீள் நிதியால் தழைக்கின்றதே.  139 தேன்தலைத் துவலை மாலை பைந்துகில் செம் பொன் பூத்து ஞான்றன வயிர மாலை நகு கதிர் முத்த மாலை கான்று அமிர்து ஏந்தி நின்ற கற்பகச் சோலை யார்க்கும் ஈன்று அருள் சுரந்த செல்வத்து இராசமா புரம் அதாமே.  140 அரண்மனையின் சிறப்பு வேக யானை மீளி வேல் வெய்ய தானை ஐய கோல் மாகம் நீள் மணிமுடி மாரி வண்கை மாசு இல் சீர் ஏக ஆணை வெண் குடை இந் நகர்க்கு மன்னவன் நாக நீர நல் நகர் நன்மை தன்னம் செப்புவாம்.  141 நீள் நிலம் வகுத்து நீர் நிரந்து வந்து இழிதரச் சேண் நிலத்து இயற்றிய சித்திரச் சுருங்கை சேர் கோள் நிலத்து வெய்யவாம் கொடும் சுறத் தடம் கிடங்கு பூண் நிலத்து வைத்தது ஓர் பொற்பினில் பொலிந்ததே.  142 இஞ்சி மாகம் நெஞ்சு போழ்ந்து எல்லை காண ஏகலின் மஞ்சு சூழ்ந்து கொண்டு அணிந்து மாக நீண்ட நாகமும் அஞ்சு நின்னை என்றலின் ஆண்டு நின்று நீண்ட தன் குஞ்சி மாண் கொடிக் கையால் கூவி விட்டது ஒத்ததே.  143 முத்து மாலை முப்புரி மூரி மா மணிக் கதவு ஒத்த நான்கு கோபுரம் ஓங்கி நின்று ஒளிர்வன சத்தி நெற்றி சூட்டிய தாம நீள் மணிவணன் தத்து ஒளி மணிமுடி தாமம் நால்வ போலுமே.  144 சங்கு விம்மு நித்திலம் சாந்தொடு ஏந்து பூண் முலைக் கொங்கு விம்மு கோதை தாழ் கூந்தல் ஏந்து சாயலார் இங்கிதக் களிப்பினால் எய்தி ஆடும் பூம் பொழில் செங் கண் இந்திரன் நகர்ச் செல்வம் என்னது அன்னதே.  145 வெள்ளி யானை மென் பிடி மின் இலங்கு பைம் பொனால் துள்ளும் மான் ஒருத்தலும் செம் பொன் அம் பொன் மான்பிணை உள்ளு காமம் உள் சுட வேந்தன் ஆங்கு உறைவது ஓர் பள்ளி மாட மண்டபம் பசுங்கதிர்ப்ப வண்ணமே.  146 கோழ் அரை மணி மடல் கூந்தல் நெற்றி ஏந்திய மாழையம் திரள் கனி மா மணி மரகதம் சூழ் குலைப் பசுங்கமுகு சூலு பாளை வெண் பொனால் ஊழ் திரள் மணிக் கயிறு ஊசல் ஆட விட்டதே.  147 மென் தினைப் பிறங்கலும் மிளிர்ந்து வீழ் அருவியும் குன்று அயல் மணிச் சுனைக் குவளை கண் விழிப்பவும் நின்று நோக்கு மான் பிணை நீல யானை மன்னவன் கன்று காமம் வெஃகிய காமர் காம பூமியே.  148 தீம் குயில் மணந்து தேன் துஞ்ச வண்டு பாண் செய வேங்கை நின்று பொன் உகுக்கும் வெற்பு உடுத்த சந்தனம் ஓங்கு பிண்டி சண்பகம் ஊழி நாறு நாகமும் நீங்க நீங்கும் இன் உயிர் நினைப்பின் நின்று இளஃகுமே.  149 முத்தம் வாய் புரித்தன மொய் கதிர்ப் பசும் பொனால் சித்திரத்து இயற்றிய செல்வம் மல்கு பன் மணி பத்தியில் குயிற்றி வான் பதித்து வைத்த போல்வன இத்திறத்த பந்து எறிந்து இளையர் ஆடு பூமியே.  150 வைத்த பந்து எடுத்தலும் மாலையுள் கரத்தலும் கைத்தலத்தின் ஓட்டலும் கண்ணி நெற்றி தீட்டலும் பத்தியில் புடைத்தலும் பை அரவின் ஆடலும் இத்திறத்த பந்தினோடு இன்பம் எல்லை இல்லையே.  151 கூற்றம் அன்ன கூர் நுதிக் குருதி வான் மருப்பு இடைச் சீற்றம் உற்ற மன்னர் தம் சென்னி பந்து அடிப்பன ஊற்று இருந்த மும் மதத்து ஓடை யானை பீடுசால் காற்று இயல் புரவி தேர் கலந்து கௌவை மல்கின்றே.  152 கவ்வை அம் கருவி சூழ்ந்து கண் படுக்கும் மாடமும் தெவ்வர் தந்த நீள் நிதி செம் பொன் மாடமும் மவ்வல் அம் குழலினார் மணிக்கலம் பெய் மாடமும் இவ் வலந்த அல்லவும் இடங்கள் எல்லை இல்லையே.  153 பூத்த கோங்கும் வேங்கையும் பொன் இணர் செய் கொன்றையும் காய்த்து நின்று கண் தெறூஉம் காமர் வல்லி மாதரார் கூத்து அறாத பள்ளியும் கொற்றம் அன்ன மங்கையர் ஏத்தல் சான்ற கோயிலும் இடைப் படுத்து இயன்றவே.  154 கந்து மா மணித்திரள் கடைந்து செம் பொன் நீள் சுவர்ச் சந்து போழ்ந்து இயற்றிய தட்டு வேய்ந்து வெண் பொனால் இந்திரன் திரு நகர் உரிமையோடு இவ்வழி வந்து இருந்த வண்ணமே அண்ணல் கோயில் வண்ணமே.  155 ஆடலின் அரவமும் அங்கை கொட்டி நெஞ்சு உணப் பாடலின் அரவமும் பணை முழவு அரவமும் கூடு கோலத் தீம் சுவைக் கோல யாழ் அரவமும் வாடல் இல்ல ஓசையால் வைகல் நாளும் வைகிற்றே.  156 சச்சந்தன் வரலாறு நச்சு நாகத்தின் ஆர் அழல் சீற்றத்தன் அச்சம் உற்று அடைந்தார்க்கு அமிர்து அன்னவன் கச்சு உலாம் முலையார்க்கு அணங்கு ஆகிய சச்சந்தன் எனும் தாமரைச் செங் கணான்.  157 வண் கையால் கலி மாற்றி வை வேலினால் திண் திறல் தெவ்வர் தேர்த் தொகை மாற்றினான் நுண் கலைக்கு இடனாய்த் திரு மா மகள் கண்களுக்கு இடன் ஆம் கடி மார்பனே.  158 கோதை நித்திலம் சூழ் குளிர் வெண் குடை ஓத நீர் உலகு ஒப்ப நிழற்றலால் தாதையே அவன் தாள் நிழல் தங்கிய காதலால் களிக்கின்றது இவ் வையமே.  159 தருமன் தண் அளியால் தனது ஈகையால் வருணன் கூற்று உயிர் மாற்றலின் வாமனே அருமையால் அழகின் கணை ஐந்து உடைத் திருமகன் திரு மா நில மன்னனே.  160 ஏனை மன்னர் தம் இன் உயிர் செற்ற வேல் தானை மன்னரில் தான் இமில் ஏறு அனான் தேனை மாரி அன்னான் திசை காவலன் வானம் தோய் புகழான் மலிவு எய்தினான்.  161 விசயையின் தோற்றம் செல்வற்கு இன்னணம் சேறலில் தீம் புனல் மல்கு நீர் விதையத்து அரசன் மகள் அல்லி சேர் அணங்கிற்கு அணங்கு அன்னவள் வில்லின் நீள் புருவத்து எறி வேல் கணாள்.  162 உருவும் சாயலும் ஒப்ப உரைப்பதற்கு அரிய ஆயினும் அவ் வளைத் தோளிகண் பெருகு காரிகை பேசுவல் பெண் அணங்கு அரிய தேவரும் ஏத்து அரு நீரளே.  163 எண்ணெயும் நானமும் இவை மூழ்கி இருள் திருக்கிட்டு ஒண்ணறும் துகில் கிழி பொதிந்து உறை கழித்தன போல் கண் இருண்டு நெறி மல்கிக் கடைகுழன்ற கருங் குழல்கள் வண்ணப் போது அருச்சித்து மகிழ்வு ஆனாத் தகையவே.  164 குழவிக் கோட்டு இளம் பிறையும் குளிர் மதியும் கூடின போல் அழகுகொள் சிறுநுதலும் அணி வட்ட மதி முகமும் தொழுதற்கு வரம் கொடுக்கும் தொண்டை வாய்த் தூமுறுவல் ஒழுகு பொன் கொடி மூக்கும் உருப்பசியை உருக்குமே.  165 வண் சிலையை வனப்பு அழித்து வார்ந்து ஒழுகி நிலம் பெறா நுண் கருமை கொண்டு ஒசிந்து நுதல் இவர்ந்து போந்து உலாய்க் கண் கூடா கடை புடைத்துக் கைவல்லான் எழுதிய போல் பண்பு ஆர்ந்த கொடும் புருவம் பழிச்சு ஆனாப் படியவே.  166 சேல் அனைய சில்லரிய கடை சிவந்து கரு மணி அம் பால் அகத்துப் பதித்து அன்ன படியவாய் முனிவரையும் மால் உறுப்ப மகிழ் செய்வ மாண்பில் நஞ்சும் அமிர்தமுமே போல் குணத்த பொரு கயல் கண் செவி உறப் போந்து அகன்றனவே.  167 மயிர் எறி கத்தரிகை அனையவாய் வள்ளை வாடு உயிர் செகுத்து முன் ஒன்றிப் பின் பேராது உரு அமைந்த செயிர் மகர குண்டலமும் திளைப்பு ஆனா வார் காதும் வயிரவில் முகம் சூடி வண்ணம் வீற்று இருந்தனவே.  168 ஈனாத இளங் கமுகின் மரகத மணிக் கண்ணும் ஆனாதே இருள் பருகும் அருமணி கடைந்ததூஉம் தான் ஆகி இருளொடு ஓர் தாமரைப் பூச் சுமந்து அன்ன கான் ஆர்ந்த திரள் கழுத்துக் கவின் சிறை கொண்டு இருந்ததே.  169 மணி மகரம் வாய் போழ்ந்து வாழ் முத்த வடம் சூழ்ந்து ஆங்கு அணி அரக்கு ஆர் செம் பஞ்சி அணை அனைய ஆடு அமைத் தோள் துணிகதிர் வளை முன் கைத் தொகுவிரல் செங் காந்தள் மணி அரும்பு மலர் அங்கை குலிகம் ஆர் வனப்பினவே.  170 தாமச் செப்பு இணை முகட்டுத் தண் கதிர் விடு நீல மா மணி தாபித்தன போல் மனம் பருகு கருங் கண்ண ஏம் உற அடி பரந்து இளம் பிறை வடம் சூடி ஆம் அணங்கு குடி இருந்து அஞ் சுணங்கு பரந்தனவே.  171 அங் கை போல் வயிறு அணிந்த வலம் சுழி அமை கொப்பூழ் கங்கையின் சுழி அலைக்கும் கண் கொளா நுடங்கு இடையை உண்டு எனத் தமர் மதிப்பர் நோக்கினார் பிறர் எல்லாம் உண்டு இல்லை என ஐயம் அல்லது ஒன்று உணர்வு அரிதே.  172 மன்நாக இணைப் படமும் தேர்த் தட்டு மதி மயக்கிப் பொன் ஆல வட்டமும் போல் கலை இமைக்கும் அகல் அல்குல் கொன் இளம் பருதியும் குறு முயலின் குருதியும் போன்று இன் அரத்தப் பட்டசைத்து இந்திரற்கும் புகழ்வு அரிதே.  173 வேழ வெண் திரள் தடக்கை வெருட்டி மற்று இளங் கன்னி வாழைத் தண்டு எனத் திரண்டு வால் அரக்கு உண் செம்பஞ்சி தோழமை கொண்டு என மென்மை உடையவாய் ஒளி திகழ்ந்து மாழை கொள் மணி மகரம் கௌவி வீற்று இருந்தனவே.  174 பக்கத்தால் கவிழிய வாய் மேல் பிறங்காப் பாண்டிலா ஒக்க நன்கு உணராமை பொருந்திய சந்தினவாய் நெக்குப் பின் கூடாது நிகர் அமைந்த முழந் தாளும் மக்களுக்கு இல்லாத மாட்சியின் மலிந்தனவே.  175 ஆடு தசை பிறங்காது வற்றாது மயிர் அகன்று நீடாது குறுகாது நிகர் அமைந்த அளவினவாய்ச் சேடு ஆவ நாழிகையின் புடை திரண்டு தேன் நெய் பெய் வாடாத காம்பே போல் கணைக் காலின் வனப்பினவே.  176 பசும் பொன் செய் கிண்கிணியும் பாடகமும் பாடு அலைப்ப நயந்து எரி பொன் சிலம்பு முத்தரி பெய்து அகம் நக இயைந்து எழிலார் மணி ஆமை இளம் பார்ப்பின் கூன் புறம் போல் அசைந்து உணர்வு மடிந்து ஒழியும் அடி இணை புகழ்வார்க்கே.  177 அரக்கு இயல் செங் கழுநீர் அக இதழ் போல் உகிர் சூடிப் பரப்பு இன்றி நுதி உயர்ந்து பழிப்பு அறத் திரண்டு நீண்டு ஒருக்கு உற நெருங்கிப் பொன் ஒளி ஆழி அகம் கௌவித் திருக் கவின் கொள் மெல் விரல்கள் தேன் ஆர்க்கும் தகையவே.  178 என்பொடு நரம்பு இன்றி இலவம் பூ அடர் அனுக்கி இன்புற வரம்பு உயர்ந்து இரு நிலம் உறப் புல்லி ஒன்பதின் சாண் நடப்பினும் ஒரு காதம் என்று அஞ்சும் மென் பஞ்சிச் சீறடியும் மேதக்க விழைவினவே.  179 சச்சந்தன் விசயையை மணத்தல் இவ் உருவு நெஞ்சு என்னும் கிழியின் மேல் இருந்து இலக்கித்து அவ் உருவு நினைப்பு என்னும் துகிலிகையால் வருத்தித்துக் கவ்விய தன் நோக்கினால் கண் விடுத்துக் காதல் நீர் செவ்விதில் தெளித்து ஆனாக் காமப் பூச் சிதறினான்.  180 மெய் பெறா எழுத்து உயிர்க்கும் மழலை வாய் இன் முறுவல் தையலாள் நெடுந் தடங்கண் வலைப்பட்டுச் சச்சந்தன் ஐயுறான் அணங்கு எனவே அகத்து அடக்கிச் செல்கின்றான் மொய் அறாக் களியானை முழங்கித் தேன் இமிர் தாரான்.  181 வண்டு இனம் முகபடாம் அணிந்து வார் மதம் உண்டு உகுத்திடு களிற்று உழவன் தன் மகள் பெண்டிர் தம் பெரு நலம் கடந்து பெற்ற பேர் விண்டலர் கோதைக்கு விசயை என்பவே.  182 அரு மணி மரகதத்து அங் கண் நாறிய எரி நிறப் பொன் இதழ் ஏந்து தாமரைத் திருமகள் இவள் எனத் திலக வெண் குடைப் பெருமகன் கோயிலுள் பேதை வைகுமே.  183 கலம் புரி அகல் அல்குல் தாயர் தவ்வையர் சிலம்புரி திருந்து அடி பரவச் செல்பவள் வலம்புரி சலஞ்சலம் வளை இயது ஒத்தனள் குலம் புரிந்து அனையது ஓர் கொடியின் நீர்மையள்.  184 இன் அகில் கொழும் புகை உயிர்க்கும் ஈர்ங் குழல் மென் மலர்க் கோதை தன் முலைகள் வீங்கலின் மின் உருக்குறும் இடை மெலிய மெல்லவே கன்னி தன் திரு நலம் கனிந்தது என்பவே.  185 முந்து நாம் கூறிய மூரித் தானை அக் கந்து கொல் கடாக் களி யானை மன்னவன் பைந்தொடிப் பாசிழைப் பரவை ஏந்து அல்குல் தந்தை மாட்டு இசைத்தனன் தனது மாற்றமே.  186 மருமகன் வலந்தது மங்கை ஆக்கமும் அருமதிச் சூழ்ச்சியின் அமைச்சர் எண்ணிய கருமமும் கண்டவர் கலத்தல் பான்மையில் பெருமகன் சேர்த்தினார் பிணை அனாளையே.  187 சச்சந்தனும் விசயையும் இன்பந்துய்த்தல் பொன் அம் கொடி அமிர்து அனாளும் பொன் நெடுங் குன்று அனானும் அனங்கனுக்கு இலக்கம் ஆகி அம்பு கொண்டு அழுத்த விள்ளார் இனம் தமக்கு எங்கும் இல்லார் இயைந்தனர் என்ப முக்கண் சினம் திகழ் விடையினானும் செல்வியும் சேர்ந்தது ஒத்தே.  188 காதலால் காம பூமிக் கதிர் ஒளி அவரும் ஒத்தார் மாதரும் களிறு அனானும் மாசுண மகிழ்ச்சி மன்றல் ஆதரம் பெருகுகின்ற அன்பினால் அன்னம் ஒத்தும் தீது இலார் திளைப்பின் ஆமான் செல்வமே பெரிதும் ஒத்தார்.  189 தன் அமர் காதலானும் தையலும் மணந்த போழ்தில் பொன் அனாள் அமிர்தம் ஆகப் புகழ் வெய்யோன் பருகியிட்டான் மின் அவிர் பூணினானை வேல் கணார்க்கு இயற்றப் பட்ட மன்னிய மதுவின் வாங்கி மாதரும் பருகியிட்டாள்.  190 பவழவாய் பரவை அல்குல் என்று இவை பருகும் வேலான் கவழம் ஆர் களிறு போன்றான் காதலி கரும்பை ஒத்தாள் தவழ் மதுக் கோதை மாதர் தாமரைப் பூ அது ஆக உமிழ் நகை வேலினானும் ஒண் சிறை மணி வண்டு ஒத்தான்.  191 பளிக்கு அறைப் பவழப் பாவை பரிசு எனத் திகழும் சாயல் களிக் கயல் பொருவ போன்று கடை சிவந்து அகன்ற கண்ணாள் ஒளிக் கவின் கொண்ட காமத்து ஊழுறு கனியை ஒத்தாள் அளித்து அயில்கின்ற வேந்தன் அம் சிறைப் பறவை ஒத்தான்.  192 துறு மலர்ப் பிணையலும் சூட்டும் சுண்ணமும் நறுமலர்க் கண்ணியும் நாறு சாந்தமும் அறு நிலத்து அமிர்தமும் அகிலும் நாவியும் பெறு நிலம் பிணித்திடப் பெரியர் வைகினார்.  193 துடித்தலைக் கருங் குழல் சுரும்பு உண் கோதை தன் அடித்தலைச் சிலம்பினோடு அரவ மேகலை வடித்தலைக் கண் மலர் வளர்த்த நோக்கமோடு அடுத்து உலப்பு அரிது அவர் ஊறில் இன்பமே.  194 இழை கிளர் இள முலை எழுது நுண் இடைத் தழை வளர் மது மலர் தயங்கு பூஞ்சிகைக் குழை முகக் கொடியொடு குருதி வேலினான் மழை முகில் மாரியின் வைகும் என்பவே.  195 படுதிரைப் பவழவாய் அமுதம் மாந்தியும் கொடிவளர் குவி முலைத் தடத்துள் வைகியும் இடியினும் கொடியினும் மயங்கி யாவதும் கடி மணக் கிழமை ஓர் கடலின் மிக்கதே.  196 கப்புரப் பசுந்திரை கதிர் செய் மா மணிச் செப்பொடு சிலதியர் ஏந்தத் தீவிய துப்பு உமிழ்ந்து அலமரும் காமவல்லியும் ஒப்பரும் பாவை போன்று உறையும் என்பவே.  197 மண் அகம் காவலின் வழுக்கி மன்னவன் பெண் அரும் கலத்தொடு பிணைந்த பேர் அருள் விண்ணகம் இருள் கொள விளங்கு வெண் மதி ஒள஢ நிற உரோணியோடு ஒளித்தது ஒத்ததே.  198 குங்குமத் தோளினானும் கொழும் கயல் கண்ணி னாளும் தங்கிய காதல் வெள்ளம் தணப்பு அறப் பருகும் நாளுள் திங்கள் வெண் குடையினாற்குத் திரு இழுக்குற்ற வண்ணம் பைங் கதிர் மதியில் தெள்ளிப் பகர்ந்து எடுத்து உரைத்தும் அன்றே.  199 சச்சந்தன், கட்டியங்காரனிடம் ஆட்சியை ஒப்படைத்து விட்டு விசயையோடு இன்புறல் களிறு அனான் அமைச்சர் தம்முள் கட்டியங் காரன் என்பான் ஒளிறு வாள் தடக்கையானுக்கு உயிர் என ஒழுகும் நாளுள் பிளிறு வார் முரசின் சாற்றிப் பெரும் சிறப்பு இயற்றி வேந்தன் வெளிறு இலாக் கேள்வியானை வேறு கொண்டு இருந்து சொன்னான்.  200 அசைவு இலாப் புரவி வெள்ளத்து அரிஞ்சயன் குலத்துள் தோன்றி வசை இலாள் வரத்தின் வந்தாள் வான் சுவை அமிர்தம் அன்னாள் விசையையைப் பிரிதல் ஆற்றேன் வேந்தன் நீ ஆகி வையம் இசை படக் காத்தல் வேண்டும் இலங்கு பூண் மார்ப என்றான்.  201 அண்ணல் தான் உரைப்பக் கேட்டே அடுகளிற்று எருத்தின் இட்ட வண்ணப் பூந் தவிசு தன்னை ஞமலி மேல் இட்டது ஒக்கும் கண் அகல் ஞாலம் காத்தல் எனக்கு எனக் கமழும் கண்ணி மண் அகம் வளரும் தோளான் மறுத்து நீ மொழியல் என்றான்.  202 எழுதரு பருதி மார்பன் இற்றென இசைத்த லோடும் தொழுது அடி பணிந்து சொல்லும் துன்னலர்த் தொலைத்த வேலோய் கழி பெரும் காதலாள்கண் கழி நலம் பெறுக வையம் பழி படா வகையில் காக்கும் படு நுகம் பூண்பல் என்றான்.  203 வலம் புரி பொறித்த வண்கை மதவலி விடுப்ப ஏகிக் கலந்தனன் சேனை காவல் கட்டியங் காரன் என்ன உலந்தரு தோளினாய் நீ ஒருவன் மேல் கொற்றம் வைப்பின் நிலம் திரு நீங்கும் என்று ஓர் நிமித்திகன் நெறியில் சொன்னான்.  204 எனக்கு உயிர் என்னப் பட்டான் என் அலால் பிறரை இல்லான் முனைத் திறம் உருக்கி முன்னே மொய் அமர் பலவும் வென்றான் தனக்கு யான் செய்வ செய்தேன் தான் செய்வ செய்க ஒன்றும் மனக்கு இனா மொழிய வேண்டா வாழியர் ஒழிக என்றான்.  205 காவல குறிப்பு அன்றேனும் கருமம் ஈது அருளிக் கேண்மோ நாவலர் சொல் கொண்டார்க்கு நன்கு அலால் தீங்கு வாரா பூ அலர் கொடியனார் கண் போகமே கழுமி மேலும் பாவமும் பழியும் உற்றார் பற்பலர் கேள் இது என்றான்.  206 பெரும் பெயர்ப் பிரமன் என்னும் பீடினால் பெரிய நீரான் அரும்பிய முலையினாளுக்கு அணி முகம் நான்கு தோன்ற விரும்பி ஆங்கு அவளை எய்தான் விண்ணகம் இழந்தது அன்றித் திருந்தினாற்கு இன்று காறும் சிறு சொல்லாய் நின்றது அன்றே.  207 கைம் மலர்க் காந்தள் வேலிக் கண மலை அரையன் மங்கை மைம் மலர்க் கோதை பாகம் கொண்டதே மறுவது ஆகக் கொய்ம் மலர்க் கொன்றை மாலைக் குளிர்மதிக் கண்ணியாற்குப் பெய்ம் மலர் அலங்கல் மார்ப பெரும் பழி ஆயிற்று அன்றே.  208 நீல் நிற வண்ணன் அன்று நெடுந் துகில் கவர்ந்து தம் முன் பால் நிற வண்ணன் நோக்கில் பழி உடைத்து என்று கண்டாய் வேல் நிறத் தானை வேந்தே விரிபுனல் தொழுனை ஆற்றுள் கோல் நிற வளையினார்க்குக் குருந்து அவன் ஒசித்தது என்றான்.  209 காமமே கன்றி நின்ற கழுதை கண்டு அருளினாலே வாமனார் சென்று கூடி வருந்தினீர் என்று வையத்து ஈமம் சேர் மாலை போல இழித்திடப் பட்டது அன்றே நாம வேல் தடக்கை வேந்தே நாம் இது தெரியின் என்றான்.  210 படு பழி மறைக்கல் ஆமோ பஞ்சவர் அன்று பெற்ற வடுவுரை யாவர் பேர்ப்பார் வாய்ப் பறை அறைந்து தூற்றி இடுவதே அன்றிப் பின்னும் இழுக்கு உடைத்து அம்ம காமம் நடுவு நின்று உலகம் ஓம்பல் நல்லதே போலும் என்றான்.  211 ஆர் அறிவு இகழ்தல் செல்லா ஆயிரம் செங் கணனானும் கூர் அறிவு உடைய நீரார் சொல் பொருள் கொண்டு செல்லும் பேர் அறிவு உடையை நீயும் பிணை அனாட்கு அவலம் செய்யும் ஓர் அறிவு உடையை என்றான் உருத்திர தத்தன் என்பான்.  212 அளந்து தாம் கொண்டு காத்த அருந் தவம் உடைய நீரார்க்கு அளந்தன போகம் எல்லாம் அவர் அவர்க்கு அற்றை நாளே அளந்தன வாழும் நாளும் அது எனக்கு உரையல் என்றான் விளங்கு ஒளி மணிகள் வேய்ந்து விடு சுடர் இமைக்கும் பூணான்.  213 மூரித் தேம் தாரினாய் நீ முனியினும் உறுதி நோக்கிப் பாரித்தேன் தரும நுண்நூல் வழக்கு அது ஆதல் கண்டே வேரித் தேம் கோதை மாதர் விருந்து உனக்காக இன்பம் பூரித்து ஏந்து இளைய கொங்கை புணர்க யான் போவல் என்றான்.  214 இனமாம் என்று உரைப்பினும் ஏதம் எணான் முனம் ஆகிய பான்மை முளைத்து எழலால் புனமா மலர் வேய் நறும் பூங் குழலாள் மனமாம் நெறி ஓடிய மன்னவனே.  215 கலையார் துகில் ஏந்து அல்குலும் கதிர் சூழ் முலையார் தடமும் முனியாது படிந்து உலையாத் திருவின் அமிர்து உண்டு ஒளிசேர் மலையார் மணி மார்பன் மகிழ்ந்தனனே.  216 விரி மா மணி மாலை விளங்கு முடித் திரு மா மணி சிந்து திளைப்பினர் ஆய் எரி மா மணி மார்பனும் ஏந்திழையும் அரு மா மணி நாகரின் ஆயினரே.  217 கருவுறுதலும், கனவு காணுதலும் நறவு ஆர்ந்தது ஓர் நாகு இளம் தாமரை வாய் உற வீழ்ந்தது ஓர் ஒண் மணி போன்று உரவோன் அறவு ஆக்கிய இன்பம் அமர்ந்த இருள் கறை வேல் கணினாள் கனவு உற்றனளே.  218 பஞ்சி அடிப் பவளத் துவர் வாய் அவள் துஞ்சும் இடைக் கனவு மூன்று அவை தோன்றலின் அஞ்சி நடுங்கினள் ஆய் இழை ஆயிடை வெம் சுடர் தோன்றி விடிந்ததை அன்றே.  219 விசயை, அருகப் பெருமானை வணங்குதல் பண் கெழு மெல் விரலால் பணைத் தோளி தன் கண் கழூஉச் செய்து கலை நலந் தாங்கி விண் பொழி பூ மழை வெல் கதிர் நேமிய வண் புகழ் மால் அடி வந்தனை செய்தாள்.  220 விசயை சச்சந்தனை வணங்கி, தான் கண்ட மூன்று கனவுகளைக் கூறுதல் இம்பர் இலா நறும் பூவொடு சாந்து கொண்டு எம் பெருமான் அடிக்கு எய்துக என்று ஏத்தி வெம் பரி மான் நெடுந் தேர் மிகு தானை அத் தம் பெருமான் அடி சார்ந்தனள் அன்றே.  221 தான் அமர் காதலி தன்னொடு மா வலி வானவர் போல் மகிழ்வு உற்ற பின் வார் நறும் தேன் எனப் பால் எனச் சில் அமிர்து ஊற்று எனக் கான் அமர் கோதை கனா மொழிகின்றாள்.  222 தொத்து அணி பிண்டி தொலைந்து அற வீழ்ந்தது எண் முத்து அணி மாலை முடிக்கு இடன் ஆக ஒத்து அதன் தாள் வழியே முளை ஓங்குபு வைத்தது போல வளர்ந்ததை அன்றே.  223 சச்சந்தன் கனவின் பயனைக் கூறத் தொடங்குதல் வார் குழை வில் இட மா முடி தூக்குபு கார் கெழு குன்று அனையான் கனவின் இயல் பார் கெழு நூல் விதியால் பயன் தான் தெரிந்து ஏர் குழையாமல் எடுத்து உரைக்கின்றான்.  224 நன்முடி நின் மகனாம் நறு மாலைகள் அன்னவனால் அமரப்படும் தேவியர் நல் முளை நின் மகன் ஆக்கம் அதாம் எனப் பின்னதனால் பயன் பேசலன் விட்டான்.  225 அசோகமரம் வீழ்ந்ததன் பயனைச் சச்சந்தன் கூற, விசயை துன்பம் கொள்ள, சச்சந்தன் ஆறுதல் கூறுதல் இற்று அதனால் பயன் என் என ஏந்திழை உற்றது இன்னே இடையூறு எனக்கு என்றலும் மற்று உரையாடலளாய் மணி மா நிலத்து அற்றது ஓர் கோதையின் பொன் தொடி சோர்ந்தாள்.  226 காவி கடந்த கண்ணீரொடு காரிகை ஆவி நடந்தது போன்று அணி மாழ்கப் பாவி என் ஆவி வருத்துதியோ எனத் தேவியை ஆண் தகை சென்று மெய் சார்ந்தான்.  227 தண் மலர் மார்பு உறவே தழீஇயினான் அவள் கண் மலர்த் தாள் கனவின் இயல் மெய் எனும் பெண் மயமோ பெரிதே மடவாய்க்கு எனப் பண் உரையால் பரவித் துயர் தீர்த்தான்.  228 காதலன் காதலினால் களித்து ஆய் மலர்க் கோதை அம் கொம்பு அனையார் தம் குழாம் தொழத் தாது உகு தாமம் அணிந்து அகில் விம்மிய போது உகு மெல் அணைப் பூ மகள் சேர்ந்தாள்.  229 விசயை தாய்மையுறுதல் பண் கனியப் பருகிப் பயன் நாடகம் கண் கனியக் கவர்ந்து உண்டு சின்னாள் செல விண் கனியக் கவின் வித்திய வேல் கணி மண் கனிப்பான் வளரத் தளர் கின்றாள்.  230 கரும்பு ஆர் தோள் முத்தம் கழன்று செவ்வாய் விளர்த்துக் கண் பசலை பூத்த காமம் விரும்பு ஆர் முலைக் கண் கரிந்து திங்கள் வெண் கதிர்கள் பெய்து இருந்த பொன் செப்பே போல் அரும்பால் பரந்து நுசுப்பும் கண்ணின் புலன் ஆயிற்று ஆய்ந்த அனிச்ச மாலை பெரும் பாரமாய்ப் பெரிது நைந்து நல் சூல் சலஞ்சலம் போல் நங்கை நலம் தொலைந்ததே.  231 சச்சந்தன் கவலையுறுதல் தூம்பு உடை நெடுங் கை வேழம் துற்றிய வெள்ளிலே போல் தேம்புடை அலங்கல் மார்பில் திருமகன் தமியன் ஆக ஓம்படை ஒன்றும் செப்பாள் திருமகள் ஒளித்து நீங்க ஆம் புடை தெரிந்து வேந்தற்கு அறிவு எனும் அமைச்சன் சொன்னான்.  232 எந்திர ஊர்தியைச் செய்க என அறிவு என்னும் அமைச்சன் கூறல் காதி வேல் மன்னர் தங்கள் கண் என வைக்கப் பட்ட நீதி மேல் சேறல் தேற்றாய் நெறி அலா நெறியைச் சேர்ந்து கோது இயல் காமம் என்னும் மதுவினில் குளித்த ஞான்றே ஓதிய பொறி அற்றாய் ஓர் அரும் பொறி புனைவி என்றான்.  233 சச்சந்தன் தொழில் திறமிக்க ஒருவனை விசைப் பொறி ஒன்றைச் செய்க என அவனும் செய்தல் அந்தரத்தார் மயனே என ஐயுறும் தந்திரத்தால் தம நூல் கரை கண்டவன் வெம் திறலான் பெரும் தச்சனைக் கூவி ஓர் எந்திர ஊர்தி இயற்றுமின் என்றான்.  234 பல் கிழியும் பயினும் துகில் நூலொடு நல் அரக்கும் மெழுகும் நலம் சான்றன அல்லனவும் அமைத்து ஆங்கு எழு நாள் இடைச் செல்வது ஓர் மா மயில் செய்தனன் அன்றே.  235 பீலி நல் மாமயிலும் பிறிது ஆக்கிய கோல நல் மாமயிலும் கொடு சென்றவன் ஞாலம் எல்லாம் உடையான் அடி கைதொழுது ஆலும் இம் மஞ்ஞை அறிந்து அருள் என்றான்.  236 நல் நெறி நூல் நயந்தான் நன்று நன்று இது கொல் நெறியில் பெரியாய் இது கொள்க என மின் நெறி பல்கலம் மேதகப் பெய்தது ஓர் பொன் அறை தான் கொடுத்தான் புகழ் வெய்யோன்.  237 மயிலாகிய வானவூர்தியை இயக்க சச்சந்தன் கற்றுத்தர விசயை கற்றுக் கொள்ளுதல் ஆடு இயல் மா மயில் ஊர்தியை அவ்வழி மாடமும் காவும் அடுத்து ஓர் சில் நாள் செலப் பாடலின் மேல் மேல் பயப்பயத் தான் துரந்து ஓட முறுக்கி உணர்த்த உணர்ந்தாள்.  238 பண் தவழ் விரலின் பாவை பொறிவலம் திரிப்பப் பொங்கி விண்தவழ் மேகம் போழ்ந்து விசும்பு இடைப் பறக்கும் வெய்ய புண் தவழ் வேல் கண் பாவை பொறி இடம் திரிப்பத் தோகை கண்டவர் மருள வீழ்ந்து கால் குவித்து இருக்கும் அன்றே.  239 சச்சந்தனைக் கொல்லக் கட்டியக்காரன் எண்ணிக் கூறுதல் காதி வேல் வல கட்டியங் காரனும் நீதியால் நிலம் கொண்டபின் நீதி நூல் ஓதினார் தமை வேறு கொண்டு ஓதினான் கோது செய் குணக் கோதினுள் கோது அனான்.  240 மன்னவன் பகை ஆயது ஓர் மாதெய்வம் என்னை வந்து இடம் கொண்ட அஃது இராப் பகல் துன்னி நின்று செகுத்திடு நீ எனும் என்னை யான் செய்வ கூறுமின் என்னவே.  241 தருமதத்தன் அறிவுரை கூறுதல் அருமை மா மணி நாகம் அழுங்க ஓர் உருமு வீழ்ந்து என உட்கினரா அவன் கருமம் காழ்த்தமை கண்டவர் தம் உளான் தரும தத்தன் என்பான் இது சாற்றினான்.  242 தவளைக் கிண்கிணித் தாமரைச் சீறடிக் குவளையே அளவுள்ள கொழுங் கணாள் அவளையே அமிர்தாக அவ் அண்ணலும் உவள் அகம் தனது ஆக ஒடுங்கினான்.  243 விண்ணி னோடு அமிர்தம் விலைச் செல்வது பெண்ணின் இன்பம் பெரிது எனத் தாழ்ந்து அவன் எண்ணம் இன்றி இறங்கி இவ் வையகம் தண் அம் தாமரை யாளொடும் தாழ்ந்ததே.  244 தன்னை ஆக்கிய தார்ப் பொலி வேந்தனைப் பின்னை வௌவில் பிறழ்ந்திடும் பூ மகள் அன்னவன் வழிச் செல்லின் இம் மண்மிசைப் பின்னைத் தன் குலம் பேர்க்குநர் இல்லையே.  245 திலக நீள் முடித் தேவரும் வேந்தரும் உலக மாந்தர்கள் ஒப்ப என்று ஓதுப குலவு தார் மன்னர்க்கு யான் இது கூறுவன் பலவும் மிக்கனர் தேவரின் பார்த்திவர்.  246 அருளுமேல் அரசு ஆக்குமன் காயுமேல் வெருளச் சுட்டிடும் வேந்து எனும் மா தெய்வம் மருளி மற்று அவை வாழ்த்தினும் வையினும் அருளி ஆக்கல் அழித்தல் அங்கு ஆபவோ.  247 உறங்கும் ஆயினும் மன்னவன் தன் ஒளி கறங்கு தெண் திரை வையகம் காக்குமால் இறங்கு கண் இமையார் விழித்தே இருந்து அறங்கள் வௌவ அதன் புறம் காக்கலார்.  248 யாவர் ஆயினும் நால்வரைப் பின்னிடின் தேவர் என்பது தேறும் இவ் வையகம் காவல் மன்னவர் காய்வன சிந்தியார் நாவினும் உரையார் நவை அஞ்சுவார்.  249 தீண்டினார் தமைத் தீச் சுடும் மன்னர் தீ ஈண்டு தம் கிளையொடும் எரித்திடும் வேண்டில் இன் அமிர்தும் நஞ்சும் ஆதலான் மாண்டது அன்று நின் வாய் மொழித் தெய்வமே.  250 வேலின் மன்னனை விண் அகம் காட்டி இஞ் ஞாலம் ஆள்வது நன்று எனக்கு என்றியேல் வாலிது அன்று எனக் கூறினன் வாள் ஞமற்கு ஓலை வைத்து அன்ன ஒண் திறல் ஆற்றலான்.  251 குழல் சிகை கோதை சூட்டிக் கொண்டவன் இருப்ப மற்று ஓர் நிழல் திகழ் வேலினானை நேடிய நெடும் கணாளும் பிழைப்பிலான் புறம் தந்தானும் குரவரைப் பேணல் செய்யா இழுக்கினார் இவர்கள் கண்டாய் இடும்பை நோய்க்கு இரைகளாவார்.  252 நட்பு இடைக் குய்யம் வைத்தான் பிறர் மனை நலத்தைச் சேர்ந்தான் கட்டு அழல் காமத் தீயில் கன்னியைக் கலக்கினானும் அட்டு உயிர் உடலம் தின்றான் அமைச்சனாய் அரசு கொன்றான் குட்ட நோய் நரகம் தம்முள் குளிப்பவர் இவர்கள் கண்டாய்.  253 பிறை அது வளரத் தானும் வளர்ந்து உடன் பெருகிப் பின் நாள் குறைபடு மதியம் தேயக் குறுமுயல் தேய்வதே போல் இறைவனாத் தன்னை ஆக்கி அவன் வழி ஒழுகின் என்றும் நிறை மதி இருளைப் போழும் நெடும் புகழ் விளைக்கும் என்றான்.  254 கோள் நிலை திரிந்து நாழி குறைபடப் பகல்கண் மிஞ்சி நீள் நிலம் மாரி இன்றி விளைவு அஃகிப் பசியும் நீடிப் பூண் முலை மகளிர் பொற்பில் கற்பு அழிந்து அறங்கள் மாறி ஆணை இவ் உலகு கேடாம் அரசு கோல் கோடின் என்றான்.  255 தருமதத்தன் கூறிய அறிவுரைகளைக் கேட்ட கட்டியங்காரன் மைத்துனன் வெகுண்டு கூறுதல் தார்ப் பொலி தரும தத்தன் தக்கவாறு உரப்பக் குன்றில் கார்த்திகை விளக்கு இட்டு அன்ன கடி கமழ் குவளப் பந்தார் போர்த்த தன் அகலம் எல்லாம் பொள் என வியர்த்துப் பொங்கி நீர்க் கடல் மகரப் பேழ்வாய் மதனன் மற்று இதனைச் சொன்னான்.  256 தோளினால் வலியர் ஆகித் தொக்கவர் தலைகள் பாற வாளினால் பேசல் அல்லால் வாயினால் பேசல் தேற்றேன் காள மேகங்கள் சொல்லிக் கருனையால் குழைக்கும் கைகள் வாள் அமர் நீந்தும் போழ்தின் வழு வழுத்து ஒழியும் என்றான்.  257 கட்டியங்காரன் சினந்து கூறுதல் நுண் முத்தம் ஏற்றி ஆங்கு மெய் எல்லாம் வியர்த்து நொய்தின் வண் முத்தம் நிரை கொள் நெற்றி வார் முரி புருவம் ஆக்கிக் கண் எரி தவழ வண்கை மணி நகு கடகம் எற்றா வெண் நகை வெகுண்டு நக்குக் கட்டியங் காரன் சொன்னான்.  258 என் அலால் பிறர்கள் யாரே இன்னவை பொறுக்கும் நீரார் உன்னலால் பிறர்கள் யாரே உற்றவற்கு உறாத சூழ்வார் மன்னன் போய்த் துறக்கம் ஆண்டு வானவர்க்கு இறைவன் ஆக பொன் எலாம் விளைந்து பூமி பொலிய யான் காப்பல் என்றான்.  259 தருமதத்தன் வெறுத்துக் கூறுதல் விளைக பொலிக அஃதே உரைத்திலம் வெகுள வேண்டா களைகம் எழுகம் இன்னே காவலன் கூற்றம் கொல்லும் வளை கய மடந்தை கொல்லும் தான் செய்த பிழைப்புக் கொல்லும் அளவு அறு நிதியம் கொல்லும் அருள் கொல்லும் அமைக என்றான்.  260 கட்டியங்காரன் தன்படைகளைக் கொண்டு அரண்மனையை வளைத்தல் நிலத் தலைத் திருவனாள் தன் நீப்பரும் காதல் கூர முலைத் தலைப் போகம் மூழ்கி முகிழ் நிலா முடிகொள் சென்னி வெலற்கு அரும் தானை நீத்த வேந்தனை வெறுமை நோக்கிக் குலத்தொடும் கோறல் எண்ணிக் கொடியவன் கடிய சூழ்ந்தான்.  261 கோன் தமர் நிகளம் மூழ்கிக் கோட்டத்துக் குரங்கத் தன் கீழ் ஏன்ற நன் மாந்தர்க்கு எல்லாம் இரு நிதி முகந்து நல்கி ஊன்றிய நாட்டை எல்லாம் ஒரு குடை நீழல் செய்து தோன்றினான் குன்றத்து உச்சிச் சுடர்ப் பழி விளக்கு இட்ட அன்றே.  262 பருமித்த களிறும் மாவும் பரந்தியல் தேரும் பண்ணித் திருமிக்க சேனை மூதூர்த் தெருவுதொறும் எங்கும் ஈண்டி எரி மொய்த்த வாளும் வில்லும் இலங்கு இலை வேலும் ஏந்திச் செரு மிக்க வேலினான் தன் திருநகர் வளைந்தது அன்றே.  263 கட்டியங்காரன் சூழ்ச்சியை அறிந்த சச்சந்தன் வீராவேசம் கொள்ளுதல் நீள் நில மன்ன போற்றி! நெடு முடிக் குருசில் போற்றி! பூண் அணி மார்ப போற்றி! புண்ணிய வேந்தே போற்றி! கோள் நிலைக் குறித்து வந்தான் கட்டியங் காரன் என்று சேண் நிலத்து இறைஞ்சிச் சொன்னான் செய்ய கோல் வெய்ய சொல்லான்.  264 திண் நிலைக் கதவம் எல்லாம் திருந்து தாழ் உறுக்க வல்லே பண்ணுக பசும் பொன் தேரும் படு மதக் களிறும் மாவும் கண் அகன் புரிசை காக்கும் காவலர் அடைக என்றான் விண் உரும் ஏறு போன்று வெடிபட முழங்கும் சொல்லான்.  265 புலிப் பொறிப் போர்வை நீக்கிப் பொன் அணிந்து இலங்குகின்ற ஒலிக் கழல் மன்னர் உட்கும் உருச் சுடர் வாளை நோக்கிக் கலிக்கு இறை ஆய நெஞ்சினி கட்டியங் காரன் நம்மேல் வலித்தது காண்டும் என்று வாள் எயிறு இலங்க நக்கான்.  266 விசயை துன்புறுதல் நங்கை நீ நடக்கல் வேண்டும் நன் பொருட்கு இரங்கல் வேண்டா கங்குல் நீ அன்று கண்ட கனவு எல்லாம் விளைந்த என்னக் கொங்கு அலர் கோதை மாழ்கிக் குழை முகம் புடைத்து வீழ்ந்து செங் கயல் கண்ணி வெய்ய திருமகற்கு அவலம் செய்தாள்.  267 மல் அலைத்து எழுந்து வீங்கி மலை திரண்டு அனைய தோளான் அல்லல் உற்று அழுங்கி வீழ்ந்த அமிர்தம் அன்னாளை எய்திப் புல்லிக் கொண்டு அவலம் நீக்கிப் பொம்மல் வெம் முலையினாட்குச் சொல்லுவான் இவைகள் சொன்னான் சூழ் கழல் காலினானே.  268 சாதலும் பிறத்தல் தானும் தம் வினைப் பயத்தின் ஆகும் ஆதலும் அழிவும் எல்லாம் அவை பொருட்கு இயல்பு கண்டாய் நோதலும் பரிவும் எல்லாம் நுண் உணர்வு இன்மை அன்றே பேதை நீ பெரிதும் பொல்லாய் பெய் வளைத் தோளி என்றான்.  269 தொல்லை நம் பிறவி எண்ணில் தொடு கடல் மணலும் ஆற்றா எல்லைய அவற்றுள் எல்லாம் ஏதிலம் பிறந்து நீங்கிச் செல்லும் அக் கதிகள் தம்முள் சேரலம் சேர்ந்து நின்ற இல்லினுள் இரண்டு நாளைச் சுற்றமே இரங்கல் வேண்டா.  270 வண்டு மொய்த்து அரற்றும் பிண்டி வாமனால் வடித்த நுண் நூல் உண்டு வைத்து அனைய நீயும் உணர்வு இலா நீரை ஆகி விண்டு கண் அருவி சோர விம் உயிர்த்து இனையை ஆதல் ஒண் தொடி தகுவது அன்றால் ஒழிக நின் கவலை என்றான்.  271 உரிமை முன் போக்கி அல்லால் ஒளி உடை மன்னர் போகார் கருமம் ஈது எனக்கும் ஊர்தி சமைந்தது கவல வேண்டாம் புரி நரம்பு இரங்கும் சொல்லாய் போவதே பொருள் மற்று என்றான் எரி முயங்கு இலங்கு வாள் கை ஏற்று இளஞ் சிங்கம் அன்னான்.  272 விசயையை சச்சந்தன் ம்அயில் பொறியில் அமர்த்தல் என்பு நெக்கு உருகி உள்ளம் ஒழுகுபு சோர யாத்த அன்பு மிக்கு அவலித்து ஆற்றா ஆர் உயிர்க் கிழத்தி தன்னை இன்பம் மிக்கு உடைய கீர்த்தி இறைவனது ஆணை கூறித் துன்பம் இல் பறவை ஊர்தி சேர்த்தினன் துணைவி சேர்ந்தாள்.  273 சச்சந்தன் கோபங்கொள்ளல் நீர் உடைக் குவளையின் நெடுங் கண் நின்ற வெம் பனி வார் உடை முலை முகம் நனைப்ப மாதர் சென்ற பின் சீர் உடைக் குருசிலும் சிவந்து அழன்று ஓர் தீத் திரள் பார் உடைப் பனிக்கடல் சுடுவது ஒத்து உலம்பினான்.  274 சச்சந்தன் போரிட்டு வீரமரணம் அடைதல் முழை முகத்து இடி அரி வளைத்த அன்ன மள்ளரில் குழை முகப் புரிசையுள் குருசில் தான் அகப்பட இழை முகத்து எறி படை இலங்கு வாள் கடல் இடை மழை முகத்த குஞ்சரம் வாரிஉள் வளைத்தவே.  275 அயிலினில் புனைந்த வாள் அழன்று உருத்து உரீஇ உடன் பயில் கதிர்ப் பருமணிப் பன் மயிர்ச் செய் கேடகம் வெயில் எனத் திரித்து விண் வழுக்கி வந்து வீழ்ந்தது ஓர் கயில் அணிக் கதிர் நகைக் கடவுள் ஒத்து உலம்பினான்.  276 மாரியின் கடுங் கணை சொரிந்து மள்ளர் ஆர்த்த பின் வீரியக் குரிசிலும் விலக்கி வெம் கணை மழை வாரியில் கடிந்து உடன் அகற்ற மற்ற வன்படைப் பேர் இயல் பெருங் களிறு பின்னி வந்து அடைந்தவே.  277 சீற்றம் மிக்க மன்னவன் சேர்ந்த குஞ்சரம் நுதல் கூற்றரும் குருதிவாள் கோடு உற அழுத்தலின் ஊற்று உடை நெடு வரை உரும் உடன்று இடித்து என மாற்று அரும் மதக் களிறு மத்தகம் பிளந்தவே.  278 வேல் மிடைந்த வேலியும் பிளந்து வெம் கண் வீரரை வான் மயிர்ச் செய் கேடகத்து இடித்து வாள் வலை அரிந்து ஊன் உடைக் குருதியுள் உழக்குபு திரி தரத் தேன் மிடைந்த தாரினான் செங்களம் சிறந்ததே.  279 உப்பு உடைய முந் நீர் உடன்று கரை கொல்வது ஒப்பு உடைய தானையுள் ஒரு தனியன் ஆகி இப்படி இறை மகன் இரும் களிறு நூற அப் படையுள் அண்ணலும் அழன்று களிறு உந்தி.  280 நீடகம் இருந்த நிழல் நேமி வலன் ஏந்திக் கேடகம் அறுப்ப நடு அற்று அரவு சேர்ந்து ஆங்கு ஓடு கதிர் வட்டம் என ஒய் என உலம்பிக் காடு கவர் தீயின் மிகை சீறுபு வெகுண்டான்.  281 நெய்ம் முகம் அணிந்து நிழல் தங்கி அழல் பொங்கி வைம் முகம் அணிந்த நுதி வாள் அழல வீசி மைம் முகம் அணிந்த மதயானை தவ நூறிக் கைம் முதல் துணிந்து களிறு ஆழ அது நோனான்.  282 மாலை நுதி கொண்டு மழை மின் என இமைக்கும் வேலை வலன் ஏந்தி விரி தாமம் அழகு அழியச் சோலை மயிலார்கள் துணை வெம்முலைகள் துஞ்சும் கோல வரை மார்பின் உறு கூற்று என எறிந்தான்.  283 புண் இடம் கொண்ட எஃகம் பறித்தலின் பொன் அனார் தம் கண் இடம் கொண்ட மார்பில் தடாயின காது வெள்வேல் மண் இடம் கொண்ட யானை மருப்பு இடை இட்டு அம்ம விண் இடம் மள்ளர் கொள்ள மிறைக்கொளி திருத்தினானே.  284 ஏந்தல் வேல் திருத்த யானை இரிந்தன எரி பொன் கண்ணி நாந்தக உழவர் நண்ணார் கூற்று என நடுங்கி மள்ளர் சாய்ந்த பின் தறுகண் ஆண்மைக் கட்டியங் காரன் வேழம் காய்ந்தனன் கடுக உந்திக் கப்பணம் சிதறினானே.  285 குன்றம் மார்பு அரிந்து வெள் வேல் குடுமி மா மஞ்ஞை ஊர்ந்து நின்ற மால் புருவம் போல நெரி முறி புருவம் ஆக்கிக் கொன்று அவன் வேழம் வீழ்ப்ப மற்ற போர் களிற்றில் பாய்ந்து நின்ற மா மள்ளர்க்கு எல்லாம் நீள் முடி இலக்கம் ஆனான்.  286 நஞ்சு பதி கொண்ட வள நாக அணையினான் தன் நெஞ்சு பதி கொண்டு படை மூழ்க நிலம் வீசும் மஞ்சு தவழ் குன்று அனைய தோள் ஒசித்து மாத்தாள் குஞ்சரங்கள் நூறிக் கொலை வாள் ஒடித்து நின்றான்.  287 ஆர் அமருள் ஆண் தகையும் அன்ன வகை வீழும் வீரர் எறி வெம் படைகள் வீழ இமையான் ஆய்ப் பேர் அமருள் அன்று பெருந் தாதையொடும் பேராப் போர் அமருள் நின்ற இளையோனின் பொலிவு உற்றான்.  288 சச்சந்தன் வீழ்தல் போழ்ந்து கதிர் நேமியொடு வேல் பொருது அழுந்தத் தாழ்ந்து தறுகண் இணைகள் தீ அழல விழியா வீழ்ந்து நில மா மகள் தன் வெம் முலை ஞெமுங்க ஆழ்ந்து படு வெம் சுடரின் ஆண் தகை அவிந்தான்.  289 தோய்ந்த விசும்பு என்னும் தொல் நாட்டு அகம் தொழுது புலம்பு எய்தி மைந்தர் மாழ்க ஏந்து முலையார் இனைந்து இரங்கக் கொடுங் கோல் இருள் பரப்பவே ஏ பாவம் ஆய்ந்த குருகுலமாம் ஆழ் கடலின் உள் முளைத்த அறச் செங்கோலாய் கதிரினை வேந்தர் பெருமானைச் சச்சந்தனை மந்திரி மா நாகமுடன் விழுங்கிற்று அன்றே.  290 பால் அருவித் திங்கள் தோய் முத்த மாலை பழிப்பின் நெடுங் குடைக் கீழ்ப் பாய் பரிமான் தேர்க் கோல் அருவி வெம் சிலையான் கூர் வாளொடு மணிக் கேடகமும் மறமும் ஆற்றி வால் அருவி வாமன் அடித் தாமரை மலர் சூடி மந்திர மென் சாந்து பூசி வேல் அருவிக் கண்ணினார் மெய்க்காப்பு ஓம்ப வேந்தன் போய் விண்ணோர்க்கு விருந்து ஆயினானே.  291 சச்சந்தன் உடலை ஈமப்படுகையில் கிடத்தல் செந் தீக் கருந் துளைய தீம் குழல் யாழ் தேம் தேம் என்னும் மணி முழவமும் தந்து ஆங்கு இளையார் மெல் விரல்கள் தீண்டத் தாம் தாம் என்று இரங்கும் தண்ணுமைகளும் அம தீம் கிளவியார் ஐஞ்ஞாற்றுவர் அவை துறை போய் ஆடல் அரம்பை அன்னார் எந்தாய் வெறு நிலத்துச் சேர்தியோ என்று இனைந்து இரங்கிப் பள்ளி படுத்தார்களே.  292 சச்சந்தனுக்கு நேர்ந்த கதியை நினைத்து அனைவரும் வருந்தி புலம்புதல் மடை அவிழ்ந்த வெள்ளி இலை வேல் அம்பு பாய மணிச் செப்பகம் கடைகின்றவே போல் தொடை அவிழ்ந்த மாலையும் முத்தும் தோய்ந்த துணை முலையின் உள் அரங்கி மூழ்கக் காமன் படை அவிழ்ந்த கண் பனிநீர் பாய விம்மாப் பருமுத்த நா மழலைக் கிண் கிணியினார் புடை அவிழ்ந்த கூந்தல் புலவுத் தோயப் பொழி மழையுள் மின்னுப் போல் புலம்பினாரே.  293 அரிமான் ஓர் மெல் அணை மேல் மஞ்ஞை சூழக் கிடந்து ஆங்கு வேந்தன் கிடந்தானைத் தான் கரிமாலை நெஞ்சினான் கண்டான் கண்டே கைதொழுதான் கண்ணீர் கலுழ்ந்து உகுத்த பின் எரிமாலை ஈமத்து இழுதார் குடம் ஏனை நூறும் ஏற்பச் சொரிந்து அலறி எம் பெருமானே எம்மை ஒளித்தியோ என்னாப் பெரிய கண்ணீர் சொரிந்து அலறுவார்.  294 கையார் வளைகள் புடைத்து இரங்குவார் கதிர் முலைமேல் ஆரம் பரிந்து அலறுவார் நெய்யார் கருங் குழல் மேல் மாலை சிந்தி நிலத்து இடுவார் நின்று திருவில் வீசும் மையார் கடிப் பிணையும் வார் குழையும் களைந்திடுவார் கையால் வயிறு அதுக்குவார் ஐயாவே என்று அழுவார் வேந்தன் செய்த கொடுமை கொடிது என்பார் கோல் வளையினார்.  295 பானாள் பிறை மருப்பின் பைங்கண் வேழம் பகுவாய் ஓர் பை அணல் மாநாகம் வீழ்ப்பத் தேன் ஆர் மலர்ச் சோலைச் செவ்வரையின் மேல் சிறு பிடிகள் போலத் துயர் உழந்து தாம் ஆனாது அடியேம் வந்து அவ் உலகினில் நின் அடி அடைதும் என்று அழுது போயினார் எம் கோனார் பறிப்ப நலம் பூத்த இக் கொடி இனிப் பூவா பிறர் பறிப்பவே.  296 அவலங்களுக்கிடையே கட்டியங்காரன் மன்னன் ஆதல் செங் கண் குறு நரி ஓர் சிங்க ஏற்றை செகுத்து ஆங்கு அதன் இடத்தைச் சேர்ந்தால் ஒப்ப வெம் கண் களி யானை வேல் வேந்தனை விறல் எரியின் வாய்ப் பெய்து அவன் பெயர்ந்து போய்ப் பைங் கண் களிற்றின் மேல் தன் பெயரினால் பறை அறைந்தான் வேல் மாரி பெய்தால் ஒப்ப எம் கணவரும் இனைந்து இரங்கினார் இருள் மனத்தான் பூமகளை எய்தினானே.  297 சீவகன் பிறப்பு களிமுகச் சுரும்பு உண் கோதை கயில் எருத்து அசைந்து சோர வளிமுகச் சுடரின் நில்லா மனத்தொடு மயங்கி இப்பால் சுளிமுகக் களிறு அனான்தன் சொல் நய நெறியில் போய கிளி முகக் கிளவிக்கு உற்றது இற்று எனக் கிளக்கல் உற்றேன்.  298 எஃகு என விளங்கும் வாள் கண் எறி கடல் அமிர்தம் அன்னாள் அஃகிய மதுகை தன்னால் ஆய் மயில் ஊரும் ஆங்கண் வெஃகிய புகழினான் தன் வென்றி வெம் முரசம் ஆர்ப்ப எஃகு எறி பிணையின் மாழ்கி இறுகி மெய்ம் மறந்து சோர்ந்தாள்.  299 மோடு உடை நகரின் நீங்கி முது மரம் துவன்றி உள்ளம் பீடு உடையவரும் உட்கப் பிணம்பல பிறங்கி எங்கும் காடு உடை அளவை எல்லாம் கழுகு இருந்து உறங்கும் நீழல் பாடு உடை மயில் அம் தோகை பைபய வீழ்ந்தது அன்றே.  300 மஞ்சு சூழ்வதனை ஒத்துப் பிணப்புகை மலிந்து பேயும் அஞ்சும் அம் மயானம் தன்னுள் அகில் வயிறு ஆர்ந்த கோதை பஞ்சிமேல் வீழ்வதே போல் பல் பொறிக் குடுமி நெற்றிக் குஞ்சி மா மஞ்ஞை வீழ்ந்து கால் குவித்து இருந்தது அன்றே.  301 வார் தரு தடம் கண் நீர் தன் வன முலை நனைப்ப ஏல் பெற்று ஊர் கடல் அனைய காட்டுள் அச்சம் ஒன்றானும் உள்ளாள் ஏர் தரு மயில் அம் சாயல் இறைவனுக்கு இரங்கி ஏங்கிச் சோர் துகில் திருத்தல் தேற்றாள் துணை பிரி மகன்றில் ஒத்தாள்.  302 உண்டு என உரையில் கேட்பார் உயிர் உறு பாவம் எல்லாம் கண்டு இனித் தெளிக என்று காட்டுவாள் போல ஆகி விண்தொட நிவந்த கோயில் விண்ணவர் மகளின் சென்றாள் வெண்தலை பயின்ற காட்டுள் விளங்கு இழை தமியள் ஆனாள்.  303 இருள் கெட இகலி எங்கும் மணிவிளக்கு எரிய ஏந்தி அருள் உடை மனத்த வாகி அணங்கு எலாம் வணங்கி நிற்பப் பொரு கடல் பருதி போலப் பொன் அனான் பிறந்த போழ்தே மருள் உடை மாதர் உற்ற மம்மர் நோய் மறைந்தது அன்றே.  304 பூங்கழல் குருசில் தந்த புதல்வனைப் புகன்று நோக்கித் தேம் கமழ் ஓதி திங்கள் வெண் கதிர் பொழிவதே போல் வீங்கு இள முலைகள் விம்மித் திறந்து பால் பிலிற்ற ஆற்றாள் வாங்குபு திலகம் சேர்த்தித் திலகனைத் திருந்த வைத்தாள்.  305 விசயை புலம்புதல் கறை பன்னீர் ஆண்டு உடன் விடுமின் காமர்சாலை தளி நிறுமின் சிறை செய் சிங்கம் போல் மடங்கிச் சேரா மன்னர் சினம் மழுங்க உறையும் கோட்டம் உடன் சீமின் ஒண் பொன் குன்றம் தலை திறந்திட்டு இறைவன் சிறுவன் பிறந்தான் என்று ஏற்பார்க்கு ஊர்தோறு உய்த்து ஈமின்.  306 மாடம் ஓங்கும் வள நகருள் வரம்பு இல் பண்டம் தலை திறந்திட்டு ஆடை செம் பொன் அணிகலங்கள் யாவும் யாரும் கவர்ந்து எழு நாள் வீடல் இன்றிக் கொளப் பெறுவார் விலக்கல் வேண்டா வீழ்ந்தீர்க்குக் கோடி மூன்றோடு அரைச் செம் பொன் கோமான் நல்கும் என அறைமின்.  307 அரும் பொன் பூணும் ஆரமும் இமைப்பக் கணிகள் அகன் கோயில் ஒருங்கு கூடிச் சாதகம் செய்து ஒகை அரசர்க்கு உடன் போக்கிக் கரும் கைக் களிறும் கம்பலமும் காசும் கவிகள் கொள வீசி விரும்பப் பிறப்பாய் வினை செய்தேன் காண இஃதோஒ பிறக்குமா.  308 வெவ் வாய் ஓரி முழவு ஆக விளிந்தார் ஈமம் விளக்கு ஆக ஒவ்வாச் சுடுகாட்டு உயர் அரங்கில் நிழல் போல் நுடங்கிப் பேய் ஆட எவ்வாய் மருங்கும் இருந்து இரங்கிக் கூகை குழறிப் பாராட்ட இவ்வாறு ஆகிப் பிறப்பதோ இதுவோ மன்னர்க்கு இயல் வேந்தே.  309 பற்றா மன்னன் நகர்ப் புறமால் பாயல் பிணம் சூழ் சுடு காடால் உற்றார் இல்லாத் தமியேனால் ஒதுங்கல் ஆகாத் தூங்கு இருளால் மற்று இஞ் ஞாலம் உடையாய்! நீ வளரும் ஆறும் அறியேனால் எற்றே இது கண்டு ஏகாதே இருத்தியால் என் இன் உயிரே.  310 பிறந்த நீயும் பூம் பிண்டிப் பெருமான் அடிகள் பேர் அறமும் புறந்தந்து என்பால் துயர்க் கடலை நீந்தும் புணை மற்று ஆகாக்கால் சிறந்தார் உளரேல் உரையாயால் சிந்தா மணியே! கிடத்தியால் மறம் கூர் நும் கோன் சொல் செய்தேன் மம்மர் நோயின் வருந்துகோ.  311 விசயையின் துன்ப நிலையைக் கண்டு அஃறிணைப் பொருள்கள் இரங்குதல் அந்தோ! விசயை பட்டன கொண்டு அகங்கை புறங்கை ஆனால் போல் கந்தார் களிற்றுத் தம் கோமான் கழிய மயில் ஓர் மயில் ஊர்ந்து வந்தாள் போலப் புறம் காட்டுள் வந்தாள் தமியே என மரங்கள் சிந்தித்து இரங்கி அழுவன போல் பனி சேர் கண்ணீர் சொரிந்தனவே.  312 அடர் பொன் பைம் பூண் அரசு அழிய அரும் பொன் புதல்வன் பெற்று இருந்த இடர் கொள் நெஞ்சத்து இறைவியும் இருங் கண் ஞாலத்து இருள் பருகிச் சுடர் போய் மறையத் துளங்கு ஒளிய குழவி மதிபெற்று அகம் குளிர்ந்த படர் தீர் அந்தி அது ஒத்தாள் பணை செய் கோட்டுப் படா முலையாள்.  313 சுடுகாட்டில் தெய்வம் ஒன்று உதவி செய்தல் தேன் அமர் கோதை மாதர் திருமகன் திறத்தை ஓராள் யான் எவன் செய்வல் என்றே அவலியா இருந்த போழ்தில் தான் அமர்ந்து உழையின் நீங்காச் சண்பக மாலை என்னும் கூனியது உருவம் கொண்டு ஓர் தெய்வதம் குறுகிற்று அன்றே.  314 விம்முறு விழும வெந் நோய் அவண் உறை தெய்வம் சேரக் கொம் என உயிர்த்து நெஞ்சில் கொட்புறு கவலை நீங்க எம் அனை தமியை ஆகி இவ் இடர் உற்றது எல்லாம் செம் மலர்த் திருவின் பாவாய் யான் செய்த பாவம் என்றாள்.  315 பூவினுள் பிறந்த தோன்றல் புண்ணியன் அனைய நம்பி நாவினுள் உலகம் எல்லாம் நடக்கும் ஒன்றாது நின்ற கோவினை அடர்க்க வந்து கொண்டு போம் ஒருவன் இன்னே காவி அம் கண்ணினாய்! யாம் மறைவது கருமம் என்றாள்.  316 சின் மணி மழலை நாவின் கிண்கிணி சிலம்பொடு ஏங்க பன் மணி விளக்கின் நீழல் நம்பியைப் பள்ளி சேர்த்தி மின் மணி மிளிரத் தேவி மெல்லவே ஒதுங்கு கின்றாள் நன் மணி ஈன்று முந்நீர்ச் சலஞ்சலம் புகுவது ஒத்தாள்.  317 ஏதிலார் இடர் பல் நூறு செய்யினும் செய்த எல்லாம் தீது இல ஆக என்று திரு முலைப் பால் மடுத்துக் காதலான் பெயர் சுமந்த கதிர் மணி ஆழி சேர்த்திக் கோதை தாழ் குழலினாளைக் கொண்டு போய் மறைய நின்றாள்.  318 நல் வினை செய்து இலாதேன் நம்பி நீ தமியை ஆகிக் கொல் வினை மாக்கள் சூழக் கிடத்தியோ என்று விம்மாப் புல்லிய கொம்பு தான் ஓர் கருவிளை பூத்ததே போல் ஒல்கி ஓர் கொம்பு பற்றி ஒரு கணால் நோக்கி நின்றாள்.  319 கந்துக் கடன் குழந்தையைத் தன் இல்லத்திற்கு எடுத்துச் சென்று வளர்த்தல் நாளொடு நடப்பது வழுக்கி மின்னொடு ஊர் கோளொடு குளிர் மதி வந்து வீழ்ந்து எனக் காளக உடையினன் கந்து நாமனும் வாளொடு கனை இருள் வந்து தோன்றினான்.  320 வாள் கடைந்து அழுத்திய கண்ணினார்கள் தம் தோள் கடைந்து அழுத்திய மார்பன் தூங்கு இருள் நீள் சுடர் நிழல் மணி கிழிப்ப நோக்கினான் ஆள் கடிந்து அணங்கிய அணங்கு காட்டுளே.  321 அருப்பு இள முலையவர்க்கு அனங்கன் ஆகிய மருப்பு இளம் பிறை நுதல் மதர்வை வெம் கதிர் பரப்புபு கிடந்து எனக் கிடந்த நம்பியை விருப்பு உள மிகுதியின் விரைவின் எய்தினான்.  322 புனை கதிர்த் திருமணிப் பொன் செய் மோதிரம் வனை மலர்த் தாரினான் மறைத்து வண் கையால் துனை கதிர் முகந்து என முகப்பத் தும்மினான் சினை மறைந்து ஒரு குரல் சீவ என்றதே.  323 என்பு எழுந்து உருகுபு சோர ஈண்டிய அன்பு எழுந்து அரசனுக்கு அவலித்து ஐயனை நுன் பழம் பகை தவ நூறுவாய் என இன்பழக் கிளவியின் இறைஞ்சி ஏத்தினாள்.  324 ஒழுக்கியல் அரும் தவத்து உடம்பு நீங்கினார் அழிப்பரும் பொன் உடம்பு அடைந்தது ஒப்பவே வழுக்கிய புதல்வன் அங்கு ஒழிய மாமணி விழுத் தகு மகனொடும் விரைவின் ஏகினான்.  325 மின் அடு கனை இருள் நீந்தி மேதகு பொன் உடை வள நகர் பொலியப் புக்கபின் தன் உடை மதிசுடத் தளரும் தையலுக்கு இன் உடை அருள் மொழி இனிய செப்பினான்.  326 பொருந்திய உலகினுள் புகழ் கண் கூடிய அருந்ததி அகற்றிய ஆசு இல் கற்பினாய் திருந்திய நின் மகன் தீதின் நீங்கினான் வருந்தல் நீ எம் மனை வருக என்னவே.  327 கள் அலைத்து இழி தரும் களி கொள் கோதை தன் உள் அலைத்து எழு தரும் உவகை ஊர்தர வள்ளலை வல் விரைந்து எய்த நம்பியை வெள் இலை வேலினான் விரகின் நீட்டினான்.  328 சுரிமுக வலம்புரி துவைத்த தூரியம் விரிமுக விசும்பு உற வாய் விட்டு ஆர்த்தன எரிமுக நித்திலம் ஏந்திச் சேந்த போல் கரிமுக முலையினார் காய் பொன் சிந்தினார்.  329 அழுகுரல் மயங்கிய அல்லல் ஆவணத்து எழுகிளை மகிழ்ந்து எமது அரசு வேண்டினான் கழிபெரும் காதலான் கந்து நாமன் என்று உழிதரு பெருநிதி உவப்ப நல்கினான்.  330 திருமகன் பெற்று எனச் செம் பொன் குன்று எனப் பெரு நல நிதி தலை திறந்து பீடு உடை இரு நிலத்து இரவலர்க்கு ஆர்த்தி இன்னணம் செருநிலம் பயப்பு உறச் செல்வன் செல்லுமே.  331 விசயை துறவு நிலையைப் பூணுதல் நல் உயிர் நீங்கலும் நல் மாண்பு உடையது ஓர் புல் உயிர் தன்னொடு நின்றுழிப் புல்லுயிர் கல் உயிர் காட்டில் கரப்பக் கலம் கவிழ்த்து அல்லல் உற்றாள் உற்றது ஆற்ற உரைப்பாம்.  332 பொறி அறு பாவையின் பொம் என விம்மி வெறி உறு கோதை வெறு நிலம் எய்த இறு முறை எழுச்சியின் எய்துவது எல்லாம் நெறிமையில் கூற நினைவின் அகன்றாள்.  333 பெரு மகற்கு ஆக்கம் பிறழ்வு இன்றிக் கேட்டே திரு மகள் தான் இனிச் செய்வதை எல்லாம் ஒரு மனத்து அன்னாய் உரை எனலோடும் தெரு மரு தெய்வதம் செப்பியது அன்றே.  334 மணி அறைந்து அன்ன வரி அறல் ஐம்பால் பணி வரும் கற்பின் படை மலர்க் கண்ணாய் துணி இருள் போர்வையில் துன்னுபு போகி அணி மணல் பேர் யாற்று அமரிகை சார்வாம்.  335 அமரிகைக்கு ஓசனை ஐம்பது சென்றால் குமரிக் கொடி மதில் கோபுர மூதூர் தமர் இயல் ஓம்பும் தரணி திலகம் நமர் அது மற்றது நண்ணலம் ஆகி.  336 வண்டார் குவளைய வாவியும் பொய்கையும் கண்டார் மனம் கவர் காவும் கஞலிய தண்டாரணியத்துத் தாபதப் பள்ளி ஒன்று உண்டு ஆங்கு அதனுள் உறைகுவம் என்றாள்.  337 பொருள் உடை வாய் மொழி போற்றினள் கூற மருள் உடை மாதர் மதித்தனள் ஆகி அருள் உடை மாதவர் அத்திசை முன்னி இருள் இடை மின்னின் இலங்கு இழை சென்றாள்.  338 உருவ மா மதி வாள் முகத்து ஓடிய இருவிலும் எறி மா மகரக் குழைத் திருவிலும் இவை தேமொழி மாதரைப் பொரு இல் நீள் அதர் போக்குவ போன்றவே.  339 சிலம்பு இரங்கிப் போற்று இசைப்பத் திருவில் கை போய் மெய் காப்ப இலங்கு பொன் கிண்கிணியும் கலையும் ஓங்க எறிவேல் கண் மலங்க மணி மலர்ந்த பவளக் கொம்பு முழு மெய்யும் சிலம்பி வலந்தது போல் போர்வை போர்த்துச் செல்லுற்றாள்.  340 பஞ்சி அடர் அனிச்சம் நெருஞ்சி ஈன்ற பழமால் என்று அஞ்சும் மலர் அடிகள் அரம் கண்ட அன்ன அரும் காட்டுள் குஞ்சித்து அசைந்து அசைந்து குருதி கான்று வெய்து உயிரா வஞ்சி இடை நுடங்க மயில் கை வீசி நடந்ததே.  341 தடங் கொள் தாமரைத் தாது உறை தேவியும் குடங்கை போல் உண் கண் கூனியும் கூர்ம் பரல் கடங்களும் மலையும் கடந்து ஆர் புனல் இடம் கொள் ஆற்றகம் எய்தினர் என்பவே.  342 எல்லை எய்திய ஆயிரச் செங்கதிர் மல்லல் மாக் கடல் தோன்றலும் வைகிருள் தொல்லை நல்வினை முற்படத் தோன்றிய அல்லல் வெவ்வினை போல அகன்றதே.  343 நுணங்கு நுண்கொடி மின் ஓர் மழை மிசை மணம் கொள் வார் பொழில் வந்து கிடந்தது ஒத்து அணங்கு நுண் துகில் மேல் அசைந்தாள் அரோ நிணம் கொள் வைந்நுதி வேல் நெடும் கண்ணினாள்.  344 வைகிற்று எம் அனை வாழிய போழ்து எனக் கையினால் அடி தைவரக் கண் மலர்ந்து ஐயவோ என்று எழுந்தனள் ஆய் மதி மொய் கொள் பூமி முளைப்பது போலவே.  345 தூவி அம்சிறை அன்னமும் தோகையும் மேவி மென் புனம் மான் இனம் ஆதியா நாவி நாறு எழில் மேனியைக் கண்டு கண்டு ஆவித்து ஆற்று கிலாது அழுதிட்டவே.  346 கொம்மை வெம்முலைப் போதின் கொடி அனாள் உம்மை நின்றது ஓர் ஊழ்வினை உண்மையால் இம்மை இவ் இடர் உற்றனள் எய்தினாள் செம்மை மாதவர் செய் தவப் பள்ளியே.  347 வாள் உறை நெடுங் கணாளை மாதவ மகளிர் எல்லாம் தோள் உறப் புல்லுவார் போல் தொக்கு எதிர் கொண்டு புக்குத் தாள் உறு வருத்தம் ஓம்பித் தவ நெறிப் படுக்கல் உற்று நாள் உறத் திங்கள் ஊர நல் அணி நீக்குகின்றார்.  348 திருந்து தகரச் செந் நெருப்பில் தேன் தோய்த்து அமிர்தம் கொள உயிர்க்கும் கருங் காழ் அகிலின் நறும் புகையில் கழுமிக் கோதை கண் படுக்கும் திருந்து நானக் குழல் புலம்பத் தேனும் வண்டும் இசைப் புலம்ப அரும் பொன் மாலை அலங்கலோடு ஆரம் புலம்ப அகற்றினாள்.  349 திங்கள் உகிரில் சொலிப்பது போல் திலகம் விரலில் தான் நீக்கிப் பைம்பொன் மகர குண்டலமும் பாவை கழுத்தின் அணிகலமும் வெம் கண் வேந்தற்கு அமிர்து ஆகி வேல் கண் பாவை பகை ஆய அம் கண் முலையின் அணி முத்தும் அரும்பொன் பூணும் அகற்றினாள்.  350 பஞ்சி அனைய வேய் மென் தோள் பகுவாய் மகரம் கான்றிட்ட துஞ்சாக் கதிர் கொள் துணை முத்தம் தொழுதேன் உம்மை எனத் துறந்து அஞ்சி வருத்து நுசுப்பினாள் வளை கை உடைத்து மணிக் காந்தள் அஞ்சச் சிவந்த மெல் விரல் சூழ் அரும் பொன் ஆழி அகற்றினாள்.  351 பூப் பெய் செம் பொன் கோடிகமும் பொன் ஆர் ஆல வட்டமும் ஆக்கும் மணி செய் தேர்த்தட்டும் அரவின் பையும் அடும் அல்குல் வீக்கி மின்னும் கலை எல்லாம் வேந்தன் போகி அரம்பையரை நோக்கி நும்மை நோக்கான் நீர் நோவது ஒழிமின் எனத் துறந்தாள்.  352 பிடிக்கை போலும் திரள் குறங்கின் அணியும் நீக்கிப் பிணை அன்னாள் அடிக் கிண்கிணியும் அம் சிலம்பும் விரல் மோதிரத்தோடு அகற்றிய பின் கொடிப் பூத்து உதிர்ந்த தோற்றம் போல் கொள்ளத் தோன்றி அணங்கு அலற உடுத்தாள் கல் தோய் நுண் கலிங்கம் உரவோன் சிறுவன் உயர்க எனவே.  353 பால் உடை அமிர்தம் பைம் பொன் கலத்திடைப் பாவை அன்ன நூல் அடு நுசுப்பின் நல்லார் ஏந்தவும் நேர்ந்து நோக்காச் சேல் அடு கண்ணி காந்தள் திருமணித் துடுப்பு முன் கை வால் அடகு அருளிச் செய்ய வனத்து உறை தெய்வம் ஆனாள்.  354 விசயையுடன் வந்த தெய்வம் விடைபெற்றுச் செல்லுதல் மெல் விரல் மெலியக் கொய்த குள நெல்லும் விளைந்த ஆம்பல் அல்லியும் உணங்கும் முன்றில் அணில் விளித்து இரிய ஆமான் புல்லிய குழவித் திங்கள் பொழி கதிர்க் குப்பை போலும் நல் எழில் கவரி ஊட்ட நம்பியை நினைக்கும் அன்றே.  355 பெண்மை நாண் வனப்புச் சாயல் பெரு மட மாது பேசின் ஒண்மையின் ஒருங்கு கூடி உருவு கொண்ட அனைய நங்கை நண்ணிய நுங்கட்கு எல்லாம் அடைக்கலம் என்று நாடும் கண்ணிய குலனும் தெய்வம் கரந்து உரைத்து எழுந்தது அன்றே.  356 உறுதி சூழ்ந்து அவண் ஓடலின் ஆய் இடை மறுவில் வெண் குடை மன்னவன் காதல் அம் சிறுவன் தன்மையைச் சேர்ந்து அறிந்து இவ்வழிக் குறுக வம் எனக் கூனியைப் போக்கினாள்.  357 நெஞ்சின் ஒத்து இனியாளை என் நீர்மையால் வஞ்சித்தேன் என வஞ்சி அம் கொம்பு அனாள் பஞ்சி மெல்லடி பல் கலன் ஆர்ப்பச் சென்று இஞ்சி மா நகர்த் தன் இடம் எய்தினாள்.  358 தானும் தன் உணர்வில் தளர்ந்து ஆற்றவும் மானின் நோக்கி வரும் வழி நோக்கி நின்று ஆனியம் பல ஆசையில் செல்லுமே தேன் இயம்பும் ஓர் தேம் பொழில் பள்ளியே.  359 மட்டு அவிழ் கோதை வாள் அன உண்கண் மயில் அன்னாள் கட்டு அழல் எவ்வம் கைம் மிக நீக்கிக் களிகூர விட்டு அகல்வு ஆற்றா வேட்கையின் ஓடும் பொழுது இப் பால் பட்டதை எல்லாம் பல்லவர் கேட்கப் பகர்கு உற்றேன்.  360 கூற்றம் அஞ்சும் கொல் நுனை எஃகின் இளையானும் மாற்றம் அஞ்சும் மன்னிய கற்பின் மடவாளும் போற்றித் தந்த புண்ணியர் கூடிப் புகழோனைச் சீற்றத் துப்பின் சீவகன் என்றே பெயர் இட்டார்.  361 மேகம் ஈன்ற மின் அனையாள் தன் மிளிர் பைம் பூண் ஆகம் ஈன்ற அம் முலை இன் பால் அமிர்து ஏந்தப் போகம் ஈன்ற புண்ணியன் எய்த கணையே போல் மாகம் ஈன்ற மா மதி அன்னான் வளர்கின்றான்.  362 அம் பொன் கொம்பின் ஆயிழை ஐவர் நலன் ஓம்பப் பைம் பொன் பூமிப் பல் கதிர் முத்தார் சகடமும் செம் பொன் தேரும் வேழமும் ஊர்ந்து நிதி சிந்தி நம்பன் செல்லும் நாளினும் நாளும் நலம் மிக்கே.  363 பல் பூம் பொய்கைத் தாமரை போன்றும் பனி வானத்து எல்லார் கண்ணும் இன்பு உற ஊரும் மதி போன்றும் கொல்லும் சிங்கக் குட்டியும் போன்று இவ் உலகு ஏத்தச் செல்லும் மன்னோ சீவகன் தெய்வப் பகை வென்றே.  364 மணியும் முத்தும் மாசு அறு பொன்னும் பவளமும் அணியும் பெய்யும் மாரியின் ஏற்பார்க்கு அவை நல்கிக் கணிதம் இல்லாக் கற்பகம் கந்துக் கடன் ஒத்தான் இணை வேல் உண்கண் சுநந்தையும் இன்பக் கொடி ஒத்தாள்.  365 சாதிப் பைம் பொன் தன் ஒளி வௌவித் தகை குன்றா நீதிச் செல்வம் மேல் மேல் நீந்தி நிறைவு எய்திப் போதிச் செல்வம் பூண்டவர் ஏத்தும் பொலிவினால் ஆதி காலத்து அந்தணன் காதல் மகன் ஒத்தான்.  366 நனம் தலை உலகில் மிக்க நல் நுதல் மகளிர் தங்கள் மனம் தளை பரிய நின்ற மதலை மை ஆடுக என்றே பொன் அம் கொடி இறைஞ்சி நின்று பூமகள் புலம்பி வைக அனங்கனுக்கு அவலம் செய்யும் அண்ணல் நற்றாய் உரைத்தாள்.  367 முழவு எனத் திரண்ட திண் தோள் மூரி வெம் சிலையினானும் அழல் எனக் கனலும் வாள் கண் அவ் வளைத் தோளி னாளும் மழலை யாழ் மருட்டும் தீம் சொல் மதலையை மயில் அம் சாயல் குழை முக ஞானம் என்னும் குமரியைப் புணர்க்கல் உற்றார்.  368 சீவக நம்பியும் அச்சணந்தி அடிகளும் அரும் பொனும் மணியும் முத்தும் காணமும் குறுணி ஆகப் பரந்து எலாப் பிரப்பும் வைத்துப் பைம் பொன் செய் தவிசின் உச்சி இருந்து பொன் ஓலை செம் பொன் ஊசியால் எழுதி ஏற்பத் திருந்து பொன் கண்ணியாற்குச் செல்வியைச் சேர்த்தினாரே.  369 நாமகள் நலத்தை எல்லாம் நயந்து உடன் பருகி நல் நூல் ஏ முதல் ஆய எல்லாப் படைக் கலத் தொழிலும் முற்றிக் காமனும் கனிய வைத்த புலம் கரை கண்டு கண் ஆர் பூ மகள் பொலிந்த மார்பன் புவிமிசைத் திலம் ஒத்தான்.  370 மின் தெளித்து எழுதி அன்ன விளங்கும் நுண் நுசுப்பின் நல்லார் பொன் தெளித்து எழுதி அன்ன பூம் புறப் பசலை மூழ்கிக் குன்று ஒளித்து ஒழிய நின்ற குங்குமத் தோளினாற்குக் கன்று ஒளித்து அகல வைத்த கறவையில் கனிந்து நின்றார்.  371 விலை பகர்ந்து அல்குல் விற்கும் வேலினும் வெய்ய கண்ணார் முலை முகந்து இளையர் மார்பம் முரிவிலர் எழுதி வாழும் கலை இகந்து இனிய சொல்லார் கங்குலும் பகலும் எல்லாம் சிலை இகந்து உயர்ந்த திண் தோள் சீவகற்கு அரற்றி ஆற்றார்.  372 சீவகன் வளர்தல் வான் சுவை அமிர்த வெள்ளம் வந்து இவண் தொக்கது என்னத் தான் சுவைக் கொண்டது எல்லாம் தணப்பு அறக் கொடுத்த பின்றைத் தேன் சுவைத்து அரற்றும் பைந்தார்ச் சீவக குமரன் என்ற ஊன் சுவைத்து ஒளிறும் வேலாற்கு உறுதி ஒன்று உரைக்கல் உற்றான்.  373 நூல் நெறி வகையின் நோக்கி நுண்ணிதின் நுழைந்து தீமைப் பால் நெறி பலவும் நீக்கிப் பருதி அம் கடவுள் அன்ன கோன் நெறி தழுவி நின்ற குணத்தொடு புணரின் மாதோ நால் நெறி வகையில் நின்ற நல் உயிர்க்கு அமிர்தம் என்றான்.  374 அறிவினால் பெரிய நீரார் அருவினை கழிய நின்ற நெறியினைக் குறுகி இன்ப நிறை கடல் அகத்து நின்றார் பொறி எனும் பெயர ஐ வாய்ப் பொங்கு அழல் அரவின் கண்ணே வெறி புலம் கன்றி நின்றார் வேதனைக் கடலுள் நின்றார்.  375 கூற்றுவன் கொடியன் ஆகிக் கொலைத் தொழில் கருவி சூழ்ந்து மாற்ற அரும் வலையை வைத்தான் வைத்ததை அறிந்து நாமும் நோற்று அவன் வலையை நீங்கி நுகர்ச்சியில் உலகம் நோக்கி ஆற்று உறப் போதல் தேற்றாம் அளியமோ? பெரியமே காண்.  376 பேர் அஞர் இடும்பை எல்லாம் பிளந்திடும் பிறப்பு நீக்கும் ஆர் அமிர்து அரிதில் பெற்றாம் அதன் பயன் கோடல் தேற்றாம் ஓரும் ஐம் பொறியும் ஓம்பி உள பகல் கழிந்த பின்றைக் கூர் எரி கவரும் போழ்தில் கூடுமோ குறித்த எல்லாம்.  377 தழங்கு குரல் முரசின் சாற்றித் தத்துவம் தழுவல் வேண்டிச் செழுங் களியாளர் முன்னர் இருள் அறச் செப்பினாலும் முழங்கு அழல் நரகின் மூழ்கும் முயற்சியர் ஆகி நின்ற கொழுங் களி உணர்வினாரைக் குணவதம் கொளுத்தல் ஆமோ.  378 பவழவாய்ச் செறுவு தன்னுள் நித்திலம் பயில வித்திக் குழவிநாறு எழுந்து காளைக் கொழும் கதிர் ஈன்று பின்னாக் கிழவு தான் விளைக்கும் பைங் கூழ் கேட்டிரேல் பிணி செய் பன்மா உழவிர்காள்! மேயும் சீல வேலி உய்த்திடுமின் என்றான்.  379 சூழ் கதிர் மதியம் அன்ன சுடர் மணிப் பூணினானும் வீழ் தரு கதியின் நீங்கி விளங்கு பொன் உலகத்து உய்க்கும் ஊழ் வினை துரத்தலானும் உணர்வு சென்று எறித்தலானும் ஆழ் கடல் புணையின் அன்ன அறிவரன் சரண் அடைந்தான்.  380 காட்சி நல் நிலையில் ஞானக் கதிர் மணிக் கதவு சேர்த்திப் பூட்சி சால் ஒழுக்கம் என்னும் வயிரத் தாழ் கொளுவிப் பொல்லா மாட்சியில் கதிகள் எல்லாம் அடைத்த பின் வரம்பு இல் இன்பத்து ஆட்சியில் உலகம் ஏறத் திறந்தனன் அலர்ந்த தாரான்.  381 நல் அறத்து இறைவன் ஆகி நால்வகைச் சரணம் எய்தித் தொல் அறக் கிழமை பூண்ட தொடு கழல் காலினாற்குப் புல் அற நெறிக் கண் நின்று பொருள் வயிற் பிழைத்த வாறும் இல்லறத்து இயல்பும் எல்லாம் இருள் அறக் கூறி இட்டான்.  382 அச்சணந்தி அடிகள், சீவகனது பிறப்பின் இரகசியத்தை அவனுக்கு உணர்த்துதல் எரி முயங்கு இலங்கு வை வேல் இளையவர் குழாத்தின் நீங்கித் திரு முயங்கு அலங்கல் மார்பின் சீவகன் கொண்டு வேறா விரி மலர்க் கண்ணி கட்டி விழைதக வேய்ந்த போலும் தெரி மலர்க் காவு சேர்ந்து பிறப்பினைத் தெருட்டல் உற்றான்.  383 பூவையும் கிளியும் மன்னர் ஒற்றென புணர்க்கும் சாதி யாவையும் இன்மை ஆராய்ந்து அம் தளிர்ப் பிண்டி நீழல் பூ இயல் தவிசின் உச்சிப் பொலிவினோடு இருந்த போழ்தில் ஏ இயல் சிலையினானை இப் பொருள் கேண்மோ என்றான்.  384 வையகம் உடைய மன்னன் சச்சந்தன் அவற்குத் தேவி பை விரி பசும்பொன் அல்குல் பைந்தொடி விசையை என்பாள் செய் கழல் மன்னன் தேர்ந்து தேவியைப் பொறியில் போக்கி மையல் கொள் நெஞ்சில் கல்லா மந்திரி விழுங்கப் பட்டான்.  385 புலம்பொடு தேவி போகிப் புகற்கு அருங் காடு நண்ணி வலம்புரி உலகம் விற்கும் மா மணி ஈன்றது என்ன இலங்கு இழை சிறுவன் தன்னைப் பயந்து பூந் தவிசின் உச்சி நலம் புரி நங்கை வைத்து நல் அறம் காக்க என்றாள்.  386 வானத்தின் வழுக்கித் திங்கள் கொழுந்து மீன் குழாங்கள் சூழக் கானத்தில் கிடந்ததே போல் கடல் அகம் உடைய நம்பி தானத்து மணியும் தானும் இரட்டுறத் தோன்றி னானே ஊனத்தில் தீர்ந்த சீர்த்தி உத்திரட்டாதி யானே.  387 அருந் தவன் முந்து கூற அலங்கல் வேல் நாய்கன் சென்று பொருந்துபு சிறுவன் கொண்டு பொலிவொடு புகன்று போகத் திருந்திய நம்பி ஆரத் தும்மினன் தெய்வம் வாழ்த்திற்று அரும் பொனாய் கேண்மோ என்றான் அலை கடல் விருப்பில் கொண்டாள்.  388 கரியவன் கன்னற்கு அன்று பிறப்பினைத் தேற்றி ஆங்கு அப் பெரியவன் யாவன் என்ன நீ எனப் பேசலோடும் சொரி மலர்த் தாரும் பூணும் ஆரமும் குழையும் சோரத் திரு மலர்க் கண்ணி சிந்தத் தெருமந்து மயங்கி வீழ்ந்தான்.  389 கற்பகம் கலங்கி வீழ்ந்த வண்ணம் போல் காளை வீழச் சொல் பகர் புலவன் வல்லே தோன்றலைச் சார்ந்து புல்லி நல் பல குழீஇய தம்மால் நவை அறத் தேற்றத் தேறிக் கல் புனை திணி திண் தோளான் கவலை நீர்க் கடலுள் பட்டான்.  390 இனையை நீ ஆயது எல்லாம் எம்மனோர் செய்த பாவம் நினையல் நீ நம்பி என்று நெடுங் கண் நீர் துடைத்து நீவிப் புனை இழை மகளிர் போலப் புலம்பல் நின் பகைவன் நின்றான் நினைவு எலாம் நீங்குக என்ன நெடும் தகை தேறினானே.  391 மலை பக இடிக்கும் சிங்கம் மடங்கலின் மூழங்கி மாநீர் அலை கடல் திரையின் சீறி அவன் உயிர் பருகல் உற்றுச் சிலையொடு பகழி ஏந்திக் கூற்று எனச் சிவந்து தோன்றும் இலை உடைக் கண்ணியானை இன்னணம் விலக்கினானே.  392 வேண்டுவல் நம்பி யான் ஓர் விழுப் பொருள் என்று சொல்ல ஆண் தகைக் குரவீர் கொண்மின் யாது நீர் கருதிற்று என்ன யாண்டு நேர் எல்லை ஆக அவன் திறத்து அழற்சி இன்மை வேண்டுவல் என்று சொன்னான் வில் வலான் அதனை நேர்ந்தான்.  393 வெவ் வினை வெகுண்டு சாரா விழுநிதி அமிர்தம் இன்னீர் கவ்விய எஃகின் நின்ற கயக்கமில் நிலைமை நோக்கி அவ்வியம் அகன்று பொங்கும் அழல் படு வெகுளி நீக்கி இவ் இயல் ஒருவற்கு உற்றது இற்றெனக் கிளக்கல் உற்றான்.  394 அச்சணந்தி அடிகள் தன் வரலாறு கூறுதல் வான் உறை வெள்ளி வெற்பின் வாரணவாசி மன்னன் ஊன் உறை பருதி வெள் வேல் உலோகமா பாலன் என்பான் தேன் உறை திருந்து கண்ணிச் சிறுவனுக்கு அரசு நாட்டிப் பால் நிறக் குருகின் ஆய்ந்து பண்ணவர் படிவம் கொண்டான்.  395 வெம் சினம் குறைந்து நீங்க விழுத் தவம் தொடங்கி நோற்கும் வஞ்சம் இல் கொள்கையாற்குப் பாவம் வந்து அடைந்தது ஆகக் குஞ்சரம் முழங்கு தீயில் கொள்கையின் மெலிந்து இம் மூதூர் மஞ்சு தோய் குன்றம் அன்ன மாட வீட்டு அகம் புகுந்தான்.  396 உரை விளையாமை மைந்தன் கேட்கிய உவந்து நோக்கி வரை விளையாடு மார்பன் யார் அவன் வாழி என்ன விரை விளையாடும் தாரோய் யான் என விரும்பித் தீம்பால் திரை விளை அமிர்தம் அன்ன கட்டுரை செல்க என்றான்.  397 பூத் தின்று புகன்று சேதாப் புணர் முலை பொழிந்த தீம்பால் நீத்து அறச் செல்ல வேவித்து அட்ட இன் அமிர்தம் உண்பான் பாத்தரும் பசும் பொன் தாலம் பரப்பிய பைம் பொன் பூமி ஏத்த அரும் தவிசின் நம்பி தோழரொடு ஏறினானே.  398 புடை இரு குழையும் மின்னப் பூந்துகில் செறிந்த அல்குல் நடை அறி மகளிர் ஏந்த நல் அமிர்து உண்ணும் போழ்தின் இடை கழி நின்ற என்னை நோக்கிப் போந்து ஏறுக என்றான் கடல் கெழு பருதி அன்ன பொன் கலத்து எனக்கும் இட்டார்.  399 கை கவி நறு நெய் பெய்து கன்னல் அம் குடங்கள் கூட்டிப் பெய் பெய் என்று உரைப்ப யானும் பெருங் கடல் வெள்ளிக் குன்றம் பெய்து தூர்க்கின்ற வண்ணம் விலாப் புடை பெரிதும் வீங்க ஐயன் அது அருளினால் யான் அந்தணர் தொழிலன் ஆனேன்.  400 சுரும்பு உடை அலங்கல் மாலைச் சுநந்தையும் துணைவன் தானும் விரும்பினர் எதிர் கொண்டு ஓம்ப வேழ வெந்தீயின் நீங்கி இருந்தனன் ஏம முந் நீர் எறி சுறவு உயர்த்த தோன்றல் கரும்பு உடைக் காளை அன்ன காளை நின் வலைப் பட்டு என்றான்.  401 நிலம் பொறுக்கலாத செம் பொன் நீள் நிதி நுந்தை இல்லம் நலம் பொறுக்கலாத பிண்டி நான் முகன் தமர்கட்கு எல்லாம் உலம் பொறுக்கலாத தோளாய் ஆதலால் ஊடு புக்கேன் கலம் பொறுக்கலாத சாயல் அவர் உழை நின்னைக் கண்டேன்.  402 ஐயனைக் கண்ணில் காண யானைத்தீ அதகம் கண்ட பை அணல் நாகம் போல வட்க யான் பெரிதும் உட்கித் தெய்வம் கொல் என்று தேர்வேற்கு அமிர்து உலாய் நிமிர்ந்ததே போல் மொய் குரல் முரசம் நாணும் தழங்கு குரல் முழங்கக் கேட்டேன்.  403 கோட்டு இளந் திங்கள் சூழ்ந்து குலவிய திருவில் போல மோட்டு ஒளி முத்தம் சூழ்ந்து முருகு கொப்பளிக்கும் தாரோய் கேட்டு அளப் பரிய சொல்லும் கிளர் ஒளி வனப்பும் நின்னைச் சேட்டு இளஞ் சிங்கம் அன்னாய் சாதகம் செய்த என்றான்.  404 அச்சணந்தி அடிகள் தவம் மேற்கொள்ளல் கோள் இயங்கு உழுவை அன்ன கொடும் சிலை உழவன் கேட்டே தாள் இயல் தவங்கள் தாயாத் தந்தை நீ ஆகி என்னை வாள் இயங்கு உருவப் பூணோய் படைத்தனை வாழி என்ன மீளி அம் களிறு அனாய் யான் மெய்ந்நெறி நிற்பல் என்றான்.  405 மறு அற மனையின் நீங்கி மா தவம் செய்வல் என்றால் பிற அறம் அல்ல பேசார் பேர் அறிவு உடைய நீரார் துறவறம் புணர்க என்றே தோன்றல் தாள் தொழுது நின்றான் நறவு அற மலர்ந்த கண்ணி நல் மணி வண்ணன் அன்னான்.  406 கை வரை அன்றி நில்லாக் கடுஞ் சின மடங்கல் அன்னான் தெவ்வரைச் செகுக்கும் நீதி மனத்து அகத்து எழுதிச் செம்பொன் பை விரி அல்குலாட்கும் படுகடல் நிதியின் வைகும் மை வரை மார்பினாற்கும் மனம் உறத் தேற்றி இட்டான்.  407 அழல் உறு வெண்ணெய் போல அகம் குழைந்து உருகி ஆற்றாள் குழல் உறு கிளவி சோர்ந்து குமரனைத் தமியன் ஆக நிழல் உறு மதியம் அன்னாய் நீத்தியோ எனவும் நில்லான் பழவினை பரிய நோற்பான் விஞ்சையர் வேந்தன் சென்றான்.  408 நாமகள் இலம்பகம் முற்றியது. கோவிந்தையார் இலம்பகம் அச்சணந்தி பிறவி நீத்தல் ஆர்வ வேர் அவிந்து அச்சணந்தி போய் வீரன் தாள் நிழல் விளங்க நோற்ற பின் மாரி மொக்குளின் மாய்ந்து விண் தொழச் சோர்வு இல் கொள்கையான் தோற்றம் நீங்கினான்.  409 சீவகன் குமரன் ஆதல் நம்பன் இத் தலை நாக நல் நகர் பைம் பொன் ஓடை சூழ் பரும யானையும் செம் பொன் நீள் கொடித் தேரும் வாசியும் வெம்ப ஊர்ந்து உலாம் வேனிலானினே.  410 கலையினது அகலமும் காட்சிக்கு இன்பமும் சிலையினது அகலமும் வீணைச் செல்வமும் மலையினின் அகலிய மார்பன் அல்லது இவ் உலகினில் இலை என ஒருவன் ஆயினான்.  411 நாம வென்றி வேல் நகை கொள் மார்பனைக் காமனே எனக் கன்னி மங்கையர் தாமரைக் கணால் பருகத் தாழ்ந்து உலாம் கோ மகன் திறத்து உற்ற கூறுவாம்.  412 வேடர்கள் ஆநிரை கவர எண்ணுதல் சில்அம் போழ்தின் மேல் திரைந்து தேன் உலாம் முல்லை கார் எனப் பூப்ப மொய்ந்நிரை புல்லு கன்று உளிப் பொழிந்து பால் படும் கல் என் சும்மை ஓர் கடலின் மிக்கதே.  413 மிக்க நாளினால் வேழம் மும் மதம் உக்க தேனினோடு ஊறி வார் சுனை ஒக்க வாய் நிறைந்து ஒழுகு குன்றின் மேல் மக்கள் ஈண்டினார் மடங்கல் மொய்ம்பினார்.  414 வேடர்கள் நிமித்தகனை இகழ்ந்து ஆநிரை கவர எண்ணுதல் மன்னவன் நிரை வந்து கண் உறும் இன்ன நாளினால் கோடும் நாம் எனச் சொன்ன வாயுளே ஒருவன் புள் குரல் முன்னம் கூறினான் முது உணர்வினான்.  415 அடைதும் நாம் நிரை அடைந்த காலையே குடையும் பிச்சமும் ஒழியக் கோன் படை உடையும் பின்னரே ஒருவன் தேரினால் உடைதும் சுடுவில் தேன் உடைந்த வண்ணமே.  416 என்று கூறலும் ஏழை வேட்டுவீர் ஒன்று தேரினால் ஒருவன் கூற்றமே என்று கூறினும் ஒருவன் என் செயும் இன்று கோடும் நாம் எழுக என்று ஏகினார்.  417 வண்டு மூசு அறா நறவம் ஆர்ந்தவர் தொண்டகப் பறை துடியோடு ஆர்த்து எழ விண்டு தெய்வதம் வணங்கி வெல்க என மண்டினார் நிரை மணந்த காலையே.  418 தீங்கு கருதி ஆயர், காவலுக்குச் செல்லுதல் பூத்த கோங்கு போல் பொன் சுமந்து உளார் ஆய்த்தியர் நலக்கு ஆ செல் தூண் அனான் கோத்த நித்திலக் கோதை மார்பினான் வாய்த்த அந் நிரை வள்ளுவன் சொனான்.  419 பிள்ளை உள் புகுந்து அழித்தது ஆதலால் எள்ளன்மின் நிரை இன்று நீர் என வெள்ளி வள்ளியின் விளங்கு தோள் நலார் முள்கும் ஆயரும் மொய்ம்பொடு ஏகினார்.  420 வேடர்கள் ஆநிரை கவர்தல் காய மீன் எனக் கலந்து கான் நிரை மேய வெம் தொழில் வேடர் ஆர்த்து உடன் பாய மாரிபோல் பகழி சிந்தினார் ஆயர் மத்து எறி தயிரின் ஆயினார்.  421 குழலும் நவியமும் ஒழியக் கோவலர் சுழலக் காடு போய்க் கன்று தாம்பு அரிந்து உழலை பாய்ந்து உலா முன்றில் பள்ளியுள் மழலைத் தீம் சொல்லார் மறுக வாய் விட்டார்.  422 மத்தம் புல்லிய கயிற்றின் மற்று அவர் அத்தலை விடின் இத்தலை விடார் உய்த்தனர் என உடை தயிர்ப் புளி மொய்த்த தோள் நலார் முழுதும் ஈண்டினார்.  423 வலைப் படு மான் என மஞ்ஞை எனத் தம் முலைப் படு முத்தொடு மொய் குழல் வேய்ந்த தலைப் படு தண் மலர் மாலை பிணங்க அலைத்த வயிற்றினர் ஆய் அழுதிட்டார்.  424 எம் அனைமார் இனி எங்ஙனம் வாழ்குவிர் நும் அனைமார்களை நோவ அதுக்கி வெம் முனை வேட்டுவர் உய்த்தனரோ எனத் தம் மனைக் கன்றொடு தாம் புலம்பு உற்றார்.  425 பாறை படு தயிர் பாலொடு நெய் பொருது ஆறு மடப் பள்ளி ஆகுலம் ஆக மாறு பட மலைந்து ஆய்ப்படை நெக்கது சேறு படு மலர் சிந்த விரைந்தே.  426 கட்டியங்காரனுக்கு ஆயர்கள் செய்தி உணர்த்தல் புறவு அணி பூ விரி புன் புலம் போகி நறவு அணி தாமரை நாட்டகம் நீந்திச் சுறவு அணி சூழ் கிடங்கு ஆர் எயில் மூதூர் இறை அணிக் கேட்க உய்த்திட்டனர் பூசல்.  427 கொடு மர எயினர் ஈண்டிக் கோட்டு இமில் ஏறு சூழ்ந்த படு மணி நிரையை வாரிப் பைந் துகில் அருவி நெற்றி நெடு மலை அத்தம் சென்றார் என்று நெய் பொதிந்த பித்தை வடி மலர் ஆயர் பூசல் வள நகர் பரப்பினாரே.  428 காசு இல் மா மணிச் சாமரை கன்னியர் வீசு மா மகரக் குழை வில் இட வாச வான் கழுநீர் பிடித்து ஆங்கு அரி ஆசனத்து இருந்தான் அடல் மொய்ம்பினான்.  429 கொண்ட வாளொடும் கோலொடும் கூப்புபு சண்ட மன்னனைத் தாள் தொழுது ஆயிடை உண்டு ஓர் பூசல் என்றாற்கு உரையாய் எனக் கொண்டனர் நிரை போற்று எனக் கூறினான்.  430 கட்டியங்காரன் படை தோல்வியுறல் செங் கண் புன் மயிர்த் தோல் திரை செம் முகம் வெம் கண் நோக்கின் குப்பாய மிலேச்சனைச் செங் கண் தீ விழியாத் தெழித்தான் கையுள் அம் கண் போது பிசைந்து அடு கூற்று அனான்.  431 கூற்றின் இடிக்கும் கொலை வேலவன் கோவலர் வாய் மாற்றம் உணர்ந்து மறம் கூர் கடல் தானை நோக்கிக் காற்றின் விரைந்து தொறு மீட்க எனக் காவல் மன்னன் ஏற்றை அரி மான் இடி போல இயம்பினானே.  432 கார் விளை மேகம் அன்ன கவுள் அழி கடாத்த வேழம் போர் விளை இவுளித் திண் தேர் புனைமயிர்ப் புரவி காலாள் வார் விளை முரசம் விம்ம வான் உலாப் போந்ததே போல் நீர் விளை சுரி சங்கு ஆர்ப்ப நிலம் நெளி பரந்த அன்றே.  433 கால் அகம் புடைப்ப முந்நீர்க் கடல் கிளர்ந்து எழுந்ததே போல் வேல் அகம் மிடைந்த தானை வெம் சின எயினர் தாக்க வால் வளை அலற வாய் விட்டு இரலையும் துடியும் ஆர்ப்பப் பால் வளைந்து இரவு செற்றுப் பகலொடு மலைவது ஒத்தார்.  434 வில் பழுத்து உமிழ்ந்த வெய்ய வெம் நுனைப் பகழி மைந்தர் மல் பழுத்து அகன்ற மார்பத்து இடம் கொண்டு வைகச் செந்நாச் சொல் பழுத்தவர்க்கும் ஆண்மை சொல்லலாம் தன்மைத்து அன்றிக் கொல் பழுத்து எரியும் வேலார் கொடுஞ் சிலை குழைவித்தாரே.  435 வாள் படை அனுங்க வேடர் வண் சிலை வளைய வாங்கிக் கோள் புலி இனத்தின் மொய்த்தார் கொதி நுனைப் பகழி தம்மால் வீட்டினார் மைந்தர் தம்மை விளிந்த மா கவிழ்ந்த திண் தேர் பாட்டு அரும் பகடு வீழ்ந்த பனிவரை குனிவது ஒத்தே.  436 வென்றி நாம் கோடும் இன்னே வெள்ளிடைப் படுத்து என்று எண்ணி ஒன்றி உள் வாங்குக என்ன ஒலி கடல் உடைந்ததே போல் பொன் தவழ் களிறு பாய்மா புன மயில் குஞ்சி பிச்சம் மின் தவழ் கொடியொடு இட்டு வேல் படை உடைந்த அன்றே.  437 பல்லினால் சுகிர்ந்த நாரில் பனிமலர் பயிலப் பெய்த முல்லை அம் கண்ணி சிந்தக் கால் விசை முறுக்கி ஆயர் ஒல் என ஒலிப்ப ஓடிப் படை உடைந்திட்டது என்ன அல்லல் உற்று அழுங்கி நெஞ்சில் கட்டியங் காரன் ஆழ்ந்தான்.  438 வம்பு கொண்டு இருந்த மாதர் வன முலை மாலைத் தேன் சோர் கொம்பு கொண்டு அன்ன நல்லார் கொழுங் கயல் தடங் கண் போலும் அம்பு கொண்டு அரசர் மீண்டார் ஆக் கொண்டு மறவர் போனார் செம்பு கொண்டு அன்ன இஞ்சித் திருநகர்ச் செல்வ என்றார்.  439 நந்தகோன், நிரை மீட்பாருக்குத் தன் மகளை மணம்புரிந்து தருவதாக முரசு அறைதல் மன் நிரை பெயர்த்து மைந்தர் வந்தனர் கொள்க வாள்கண் பொன் இழை சுடரும் மேனிப் பூங் கொடி அனைய பொற்பில் கன்னியைத் தருதும் என்று கடி முரசு இயம்பக் கொட்டி நல் நகர் வீதி தோறும் நந்த கோன் அறை வித்தானே.  440 சீவகன் போருக்கு எழுதல் வெதிர்ங் குதைச் சாபம் கான்ற வெம் நுனைப் பகழி மூழ்க உதிர்ந்தது சேனை ஈட்டம் கூற்றொடு பொருது கொள்ளும் கருந் தடங் கண்ணி அன்றிக் காயம் ஆறு ஆக ஏகும் அரும் பெறல் அவளும் ஆகென்று ஆடவர் தொழுது விட்டார்.  441 கார் விரி மின் அனார் மேல் காமுகர் நெஞ்சி னோடும் தேர் பரி கடாவித் தேம் தார்ச் சீவகன் அருளில் போகித் தார் பொலி புரவி வட்டம் தான் புகக் காட்டு கின்றாற்கு ஊர் பரிவுற்றது எல்லாம் ஒரு மகன் உணர்த்தினானே.  442 தன் பால் மனையாள் அயலான் தலைக் கண்டு பின்னும் இன் பால் அடிசில் இவர்கின்ற கைப் பேடி போலாம் நன்பால் பசுவே துறந்தார் பெண்டிர் பாலர் பார்ப்பார் என்பாரை ஓம்பேன் எனின் யான் அவன் ஆக என்றான்.  443 போர்ப் பண் அமைத்து நுகம் பூட்டிப் புரவி பண்ணித் தேர்ப் பண் அமைத்துச் சிலை கோலிப் பகழி ஆய்ந்து கார்க் கொண்மூ மின்னி நிமிர்ந்தான் கலிமான் குளம்பில் பார்க் கண் எழுந்த துகளால் பகல் மாய்ந்தது அன்றே.  444 நிமித்திகன் வேடரைத் தடுத்தல் இழுது ஒன்று வாள் கண் இளையார் இளையார்கண் நோக்கின் பழுது இன்றி மூழ்கும் பகழித் தொழில் வல்ல காளை முழுது ஒன்று திண் தேர் முகம் செய்தவன் தன்னொடு ஏற்கும் பொழுது அன்று போதும் எனப் புள் மொழிந்தான் மொழிந்தான்.  445 நிமித்திகன் சொல்லை ஏற்காது வேடர் போரிடச் செல்லுதல் மோட்டும் முதுநீர் முதலைக்கு வலியது உண்டேல் காட்டுள் நமக்கு வலியாரையும் காண்டும் நாம் என்று ஏட்டைப் பசியின் இரை கவ்விய நாகம் போல் வேட்டு அந் நிரையை விடல் இன்றி விரைந்தது அன்றே.  446 சீவகன் வேடர்களுடன் போரிடுதல் கடல் படை அனுங்க வென்ற கானவர் என்னும் கூற்றத்து இடைப் படாது ஓடிப் போமின் உய்ய என்று இரலை வாய் வைத்து எடுத்தனர் விளியும் சங்கும் வீளையும் பறையும் கோடும் கடத்து இடை முழங்கக் காரும் கடலும் ஒத்து எழுந்த அன்றே.  447 கை விசை முறுக்கி வீசும் கொள்ளியும் கறங்கும் ஏய்ப்ப செய் கழல் குருசில் திண் தேர் விசையொடு திசைகள் எல்லாம் ஐ என வளைப்ப வீரர் ஆர்த்தனர் அவரும் ஆர்த்தார் மொய் அமர் நாள் செய்து ஐயன் முதல் விளையாடினானே.  448 வேடர்கள் போரில் தோற்று ஓடுதல் ஆழியான் ஊர்திப் புள்ளின் அம் சிறகு ஒலியின் நாகம் மாழ்கிப் பை அவிந்த வண்ணம் வள்ளல் தேர் முழக்கினானும் சூழ்துகள் மயக்கத்தானும் புளிஞர் உள் சுருங்கிச் சேக்கைக் கோழி போல் குறைந்து நெஞ்சின் அறம் என மறமும் விட்டார்.  449 புள் ஒன்றே சொல்லும் என்று இப் புன்தலை வேடன் பொய்த்தான் வெள்ளம் தேர் வளைந்த நம்மை வென்றி ஈங்கு அரிது வெய்தா உள்ளம் போல் போது நாம் ஓர் எடுப்பு எடுத்து உய்ய என்னா வள்ளல் மேல் அப்பு மாரி ஆர்ப்பொடு சிதறினாரே.  450 மால் வரைத் தொடுத்து வீழ்ந்த மணிநிற மாரி தன்னை கால் இரைத்து எழுந்து பாறக் கல் எனப் புடைத்ததே போல் மேல் நிரைத்து எழுந்த வேடர் வெம் நுனை அப்பு மாரி கோல் நிரைத்து உமிழும் வில்லால் கோமகன் விலக்கினானே.  451 கானவர் இரிய வில்வாய்க் கடுங் கணை தொடுத்தலோடும் ஆன்நிரை பெயர்ந்த ஆயர் ஆர்த்தனர் அணி செய் திண் தோள் தான் ஒன்று முடங்கிற்று ஒன்று நிமிர்ந்தது சரம் பெய் மாரி போல் நின்ற என்ப மற்று அப் பொருவரு சிலையினார்க்கே.  452 ஐந்நூறு நூறு தலை இட்ட ஆறாயிரவர் மெய்ந் நூறு நூறு நுதி வெம் கணை தூவி வேடர் கைந் நூறு வில்லும் கணையும் அறுத்தான் கணத்தின் மைந் நூறு வேல் கண் மடவார் மனம் போல மாய்ந்தார்.  453 வாள் வாயும் இன்றி வடி வெம் கணை வாயும் இன்றிக் கோள் வாய் மதியம் நெடியான் விடுத்த ஆங்கு மைந்தன் தோள் வாய் சிலையின் ஒலியால் தொறு மீட்டு மீள்வான் நாள் வாய் நிறைந்த நகை வெண் மதி செல்வது ஒத்தான்.  454 ஆள் அற்றம் இன்றி அலர் தார் அவன் தோழ ரோடும் கோள் உற்ற கோவன் நிரை மீட்டனன் என்று கூற வாள் உற்ற புண்ணுள் வடி வேல் எறிந்திற்றதே போல் நாள் உற்று உலந்தான் வெகுண்டான் நகர் ஆர்த்தது அன்றே.  455 சீவகன் ஆநிரை மீட்டு வருதலும், நகர மாந்தர் மகிழ்ச்சியும் இரவி தோய் கொடி கொள் மாடத்து இடுபுகை தவழச் சுண்ணம் விரவிப் பூந் தாமம் நாற்றி விரை தெளித்து ஆரம் தாங்கி அரவு உயர் கொடியினான் தன் அகன் படை அனுங்க வென்ற புரவித் தேர்க் காளை அன்ன காளையைப் பொலிக என்றார்.  456 இன் அமுது அனைய செவ்வாய் இளங் கிளி மழலை அம் சொல் பொன் அவிர் சுணங்கு பூத்த பொங்கு இள முலையினார் தம் மின் இவர் நுசுப்பு நோவ விடலையைக் காண ஓடி அன்னமும் மயிலும் போல அணி நகர் வீதி கொண்டார்.  457 சில்லரிச் சிலம்பின் வள் வார்ச் சிறுபறை கறங்கச் செம்பொன் அல்குல் தேர் அணிந்து கொம்மை முலை எனும் புரவி பூட்டி நெல் எழில் நெடுங் கண் அம்பாப் புருவவில் உருவக் கோலிச் செல்வப் போர்க் காமன் சேனை செம்மல் மேல் எழுந்தது அன்றே.  458 நூல் பொர அரிய நுண்மை நுசுப்பினை ஒசிய வீங்கிக் கால் பரந்து இருந்த வெம்கண் கதிர் முலை கச்சின் வீக்கிக் கோல் பொரச் சிவந்த கோல மணிவிரல் கோதை தாங்கி மேல் வரல் கருதி நின்றார் விண்ணவர் மகளிர் ஒத்தார்.  459 ஆகமும் இடையும் அஃக அடி பரந்து எழுந்து வீங்கிப் போகமும் பொருளும் ஈன்ற புணர் முலைத் தடங்கல் தோன்றப் பாகமே மறைய நின்ற படை மலர்த் தடங் கண் நல்லார் நாகம் விட்டு எழுந்து போந்த நாகர் தம் மகளிர் ஒத்தார்.  460 வாள் அரம் துடைத்த வைவேல் இரண்டு உடன் மலைந்தவே போல் ஆள் வழக்கு ஒழிய நீண்ட அணிமலர்த் தடங்கண் எல்லாம் நீள் சுடர் நெறியை நோக்கும் நிரை இதழ் நெருஞ்சிப் பூப் போல் காளைதன் தேர் செல் வீதி கலந்து உடன் தொக்கது அன்றே.  461 வடகமும் துகிலும் தோடும் மாலையும் மணியும் முத்தும் கடகமும் குழையும் பூணும் கதிர் ஒளி கலந்து மூதூர் இடவகை எல்லை எல்லாம் மின் நிரைத்து இட்டதே போல் பட அரவு அல்குலாரைப் பயந்தன மாடம் எல்லாம்.  462 மாது உகு மயிலின் நல்லார் மங்கல மரபு கூறிப் போதக நம்பி என்பார் பூமியும் புணர்க என்பார் தோதகம் ஆக எங்கும் சுண்ணம் மேல் சொரிந்து தண் என் தாது உகு பிணையல் வீசிச் சாந்து கொண்டு எறிந்து நிற்பார்.  463 கொடையுளும் ஒருவன் கொல்லும் கூற்றினும் கொடிய வாள் போர்ப் படையுளும் ஒருவன் என்று பயம் கெழு பனுவல் நுண் நூல் நடையுளார் சொல்லிற்று எல்லாம் நம்பி சீவகன்கண் கண்டாம் தொடையல் அம் கோதை என்று சொல்லுபு தொழுது நிற்பார்.  464 செம்மலைப் பயந்த நல் தாய் செய்தவம் உடையாள் என்பார் எம் மலைத் தவம் செய்தாள் கொல் எய்துவம் யாமும் என்பார் அம் முலை அமுதம் அன்னார் அகம் புலர்ந்து அமர்ந்து நோக்கித் தம் உறு விழும வெம் நோய் தம் துணைக்கு உரைத்து நிற்பார்.  465 சினவுநர்க் கடந்த செல்வன் செம் மலர் அகலம் நாளைக் கனவினில் அருளி வந்து காட்டி யாம் காண என்பார் மனவு விரி அல்குலார் தம் மனத்தொடு மயங்கி ஒன்றும் வினவுநர் இன்றி நின்று வேண்டுவ கூறுவாரும்.  466 விண் அகத்து உளர் கொல் மற்று இவ் வென்றி வேல் குருசில் ஒப்பார் மண் அகத்து இவர்கள் ஒவ்வார் மழ களிறு அனைய தோன்றல் பண் அகத்து உறையும் சொல்லார் நல் நலம் பருக வேண்டி அண்ணலைத் தவத்தில் தந்தார் யார் கொலோ அளியர் என்பார்.  467 வட்டு உடைப் பொலிந்த தானை வள்ளலைக் கண்ட போழ்தே பட்டு உடை சூழ்ந்த காசு பஞ்சி மெல் அடியைச் சூழ அட்ட அரக்கு அனைய செவ்வாய் அணி நலம் கருகிக் காமக் கட்டு அழல் எறிப்ப நின்றார் கை வளை கழல நின்றார்.  468 வார் செலச் செல்ல விம்மும் வனமுலை மகளிர் நோக்கி ஏர் செலச் செல்ல ஏத்தித் தொழுது தோள் தூக்க இப்பால் பார் செலச் செல்லச் சிந்திப் பைந்தொடி சொரிந்த நம்பன் தேர் செலச் செல்லும் வீதி பீர் செலச் செல்லும் அன்றே.  469 வாள் முகத்து அலர்ந்த போலும் மழை மலர்த் தடங்கண் கோட்டித் தோள் முதல் பசலை தீரத் தோன்றலைப் பருகுவார் போல் நாள் முதல் பாசம் தட்ப நடுங்கினார் நிற்ப நில்லான் கோள் முகப் புலியோடு ஒப்பான் கொழுநிதிப் புரிசை புக்கான்.  470 பொன் நுகம் புரவி பூட்டி விட்டு உடன் பந்தி புக்க மன்னுக வென்றி என்று மணிவள்ளம் நிறைய ஆக்கி இன்மதுப் பலியும் பூவும் சாந்தமும் விளக்கும் ஏந்தி மின் உகு செம் பொன் கொட்டில் விளங்கு தேர் புக்கது அன்றே.  471 இட்ட உத்தரியம் மெல்லென்று இடை சுவல் வருத்த ஒல்கி அட்ட மங்கலமும் ஏந்தி ஆயிரத்து எண்மர் ஈண்டிப் பட்டமும் குழையும் மின்னப் பல்கலன் ஒலிப்பச் சூழ்ந்து மட்டு அவிழ் கோதை மாதர் மைந்தனைக் கொண்டு புக்கார்.  472 தாய் உயர் மிக்க தந்தை வந்து எதிர் கொண்டு புக்குக் காய் கதிர் மணி செய் வெள் வேல் காளையைக் காவல் ஓம்பி ஆய் கதிர் உமிழும் பைம் பூண் ஆயிரச் செங் கணான்தன் சேய் உயர் உலகம் எய்தி அன்னது ஓர் செல்வம் உற்றார்.  473 நந்தகோன் தன் வரலாறு கூறித் தன் மகள் கோவிந்தையை மணக்க சீவகனை வேண்டல் தகை மதி எழிலை வாட்டும் தாமரைப் பூவின் அங்கண் புகை நுதி அழல வாள் கண் பொன் அனாள் புல்ல நீண்ட வகை மலி வரை செய் மார்பின் வள்ளலைக் கண்டு வண் தார்த் தொகை மலி தொறுவை ஆளும் தோன்றல் மற்று இன்ன கூறும்.  474 கேட்டு இது மறக்க நம்பி கேள் முதல் கேடு சூழ்ந்த நாட்டு இறை விசையை என்னும் நாறு பூம் கொம்பு அனாளை வேட்டு இறைப் பாரம் எல்லாம் கட்டியங் காரன் தன்னைப் பூட்டி மற்று அவன் தனாலே பொறி முதல் அடர்க்கப் பட்டான்.  475 கோல் இழுக்கு உற்ற ஞான்றே கொடு முடி வரை ஒன்று ஏறிக் கால் இழுக்கு உற்று வீழ்ந்தே கருந் தலை களையல் உற்றேன் மால் வழி உளது அன்று ஆயின் வாழ்வினை முடிப்பல் என்றே ஆலம் வித்து அனையது எண்ணி அழிவினுள் அகன்று நின்றேன்.  476 குலத் தொடு முடிந்த கோன்தன் குடி வழி வாரா நின்றேன் நலத் தகு தொறுவின் உள்ளேன் நாமம் கோவிந்தன் என்பேன் இலக்கணம் அமைந்த கோதாவரி என இசையில் போந்த நலத்தகு மனைவி பெற்ற நங்கை கோவிந்தை என்பாள்.  477 வம்பு உடை முலையினாள் என் மட மகள் மதர்வை நோக்கம் அம்பு அடி இருத்தி நெஞ்சத்து அழுத்தி இட்டு அனையது ஒப்பக் கொம்படு நுசுப்பினாளைக் குறை இரந்து உழந்து நின்ற நம்படை தம்முள் எல்லாம் நகை முகம் அழிந்து நின்றேன்.  478 பாடகம் சுமந்த செம் பொன் சீறடிப் பரவை அல்குல் சூடகம் அணிந்த முன் கைச் சுடர் மணிப் பூணினாளை ஆடகச் செம் பொன் பாவை ஏழுடன் தருவல் ஐய வாடலில் வதுவை கூடி மணமகன் ஆக என்றான்.  479 வெண்ணெய் போன்று ஊறு இனியள் மேம் பால் போல் தீம் சொல்லள் உண்ண உருக்கிய வான் நெய் போல் மேனியள் வண்ண வனமுலை மாதர் மட நோக்கி கண்ணும் கருவிளம் போது இரண்டே கண்டாய்.  480 சேதா நறு நெய்யும் தீம்பால் சுமைத் தயிரும் பாதாலம் எல்லா நிறைத்திடுவல் பைந்தாரோய் போது ஆர் புனை கோதை சூட்டு உன் அடித்தியை யாது ஆவது எல்லாம் அறிந்து அருளி என்றான்.  481 குலம் நினையல் நம்பி கொழும் கயல் கண் வள்ளி நலன் நுகர்ந்தான் அன்றே நறும் தார் முருகன் நில மகட்குக் கேள்வனும் நீள் நிரை நப்பின்னை இலவு அலர் வாய் இன் அமிர்தம் எய்தினான் அன்றே.  482 பதுமுகனுக்கு மணம்புரிவிக்க, சீவகன் இசைந்து கோவிந்தையை ஏற்றல் கன்னியர் குலத்தின் மிக்கார் கதிர் முலைக் கன்னி மார்பம் முன்னினர் முயங்கின் அல்லான் முறி மிடை படலை மாலைப் பொன் இழை மகளிர் ஒவ்வாதவரை முன் புணர்தல் செல்லார் இன்னதான் முறைமை மாந்தர்க்கு என மனத்து எண்ணினானே.  483 கோட்டு இளங் களிறு போல்வான் நந்தகோன் முகத்தை நோக்கி மோட்டுஇள முலையினாள் நின் மட மகள் எனக்கு மாமான் சூட்டொடு ஒடு கண்ணி அன்றே என் செய்வான் இவைகள் சொல்லி நீட்டித்தல் குணமோ என்று நெஞ்சு அகம் குளிர்ப்பச் சொன்னான்.  484 தேன் சொரி முல்லைக் கண்ணிச் செந் துவர் ஆடை ஆயர் கோன் பெரிது உவந்து போகிக் குடை தயிர் குழுமப் புக்கு மான் கறி கற்ற கூழை மௌவல் சூழ் மயிலைப் பந்தர்க் கான் சொரி முல்லைத் தாரான் கடிவினை முடிக என்றான்.  485 கனிவளர் கிளவி காமர் சிறு நுதல் புருவம் காமன் குனி வளர் சிலையைக் கொன்ற குவளைக் கண் கயலைக் கொன்ற இனி உளர் அல்லர் ஆயர் எனச் சிலம்பு அரற்றத் தந்து பனி வளர் கோதை மாதர் பாவையைப் பரவி வைத்தார்.  486 நாழியுள் இழுது நாகு ஆன் கன்று தின்று ஒழிந்த புல் தோய்த்து ஊழி தொறு ஆவும் தோழும் போன்று உடன் மூக்க என்று தாழ் இரும் குழலினாளை நெய்தலைப் பெய்து வாழ்த்தி மூழை நீர் சொரிந்து மொய் கொள் ஆயத்தியர் ஆட்டினாரே.  487 நெய் விலைப் பசும் பொன் தோடும் நிழல் மணிக் குழையும் நீவி மை விரி குழலினாளை மங்கலக் கடிப்புச் சேர்த்திப் பெய்தனர் பிணையல் மாலை ஓரிலைச் சாந்து பூசிச் செய்தனர் சிறு புன் கோலம் தொறுத்தியர் திகைத்து நின்றார்.  488 ஏறம் கோள் முழங்க ஆயர் எடுத்துக் கொண்டு ஏகி மூதூர்ச் சாறு எங்கும் அயரப் புக்கு நந்தகோன் தன்கை ஏந்தி வீறு உயர் கலசம் நல்நீர் சொரிந்தனன் வீரன் ஏற்றான் பாறு கொள் பருதி வைவேல் பதுமுக குமாரற்கு என்றே.  489 பதுமுகன் இன்பம் நுகர்தல் நலத் தகை அவட்கு நாகு ஆன் ஆயிரம் திரட்டி நன்பொன் இலக்கணப் பாவை ஏழும் கொடுத்தனன் போல இப்பால் அலைத்தது காமன் சேனை அரு நுனை அம்பு மூழ்க முலைக் குவட்டு இடைப் பட்டு ஆற்றான் முத்து உக முயங்கினானே.  490 கள் வாய் விரிந்த கழுநீர் பிணைந்து அன்ன வாகி வெள் வேல் மிளிர்ந்த நெடுங் கண் விரை நாறு கோதை முள்வாய் எயிற்று ஊறு அமுதம் முனியாது மாந்திக் கொள்ளாத இன்பக் கடல் பட்டனன் கோதை வேலான்.  491 தீம் பால் கடலைத் திரை பொங்கக் கடைந்து தேவர் தாம் பால் படுத்த அமிர்தோ? தட மாலை வேய்த் தோள் ஆம் பால் குடவர் மகளோ? என்று அரிவை நைய ஓம்பா ஒழுக்கத்து உணர்வு ஒன்று இலன் ஆயினானே.  492 கோவிந்தையார் இலம்பகம் முற்றியது சீவக சிந்தாமணி முற்றியது.

Share



தினமலர் முதல் பக்கம்

கோயில் முதல் பக்கம்